Касьцёл Сьвятога Антонія Падуанскага і кляштар бэрнардынаў (Магілёў): розьніца паміж вэрсіямі

Комплекс складаўся з касьцёла і 2-павярховага кляштарнага корпусу. У 1872 годзе ўлады [[Расейская імпэрыя|Расейскай імпэрыі]] [[Сьпіс помнікаў архітэктуры Вялікага Княства Літоўскага, зруйнаваных уладамі Расейскай імпэрыі|часткова зруйнавалі будынак касьцёла]], у 1950-я гады [[Сьпіс помнікаў гісторыі і архітэктуры Беларусі, зруйнаваных уладамі СССР|савецкія ўлады зруйнавалі архітэктуры комплекс]] (захаваліся падмуркі).

Кляштар бэрнардынаў у Магілёве заснавалі ў 1687 годзе з фундацыі рэчыцкіх лоўчага Тэадора Жавуцкага і падчашага Міхала Пятуцкага. Апошні ахвяраваў [[Пляц (дзялянка)|пляц]] з драўляным [[Сьвіран|сьвірнам]], які неўзабаве перабудавалі пад капліцу. У 1702 годзе на месцы капліцы збудавалі драўляны касьцёл, да якога ў 1705 годзе прыбудавалі драўляны жылы корпус.

За савецкім часам у касьцёле і кляштары разьмяшчаліся дзяржаўныя ўстановы. У [[Другая сусьветная вайна|Другую сусьветную вайну]] ў ліпені 1941 году помнік атрымаў пашкоджаньні.

Касьцёл — 2-вежавая 1-[[нэф]]авая [[базыліка]]. Нэф пераходзіў у крыху вузейшы за яго выцягнуты [[прэзьбітэрыюм]], завершаны 3-граннай алтарнай [[апсыда]]й. У 1760 годзе з поўначы да касьцёла прыбудавалі прастакутны ў пляне аб'ёмаб’ём зь дзьвюма 2-яруснымі вежамі (ува ўсходняй вежы былі сходы), якія завяршаліся паўсфэрычнымі купаламі. Нэф і прэзьбітэрыюм стаялі пад адзіным дахам, тарэц якога з боку галоўнага фасаду закрываў фігурны [[франтон]]. Рытм бакавых фасадаў ствараўся прастакутнымі вокнамі і лучковымі завяршэньнямі, лапаткамі.

Інтэр’ер касьцёла упрыгожваліўпрыгожвалі 7 алтароў, зь якіх галоўны, ў гонар Сьвятога Антонія меў цудоўны абраз.