Лярэнца Мэдычы: розьніца паміж вэрсіямі

Сын ПьераП’ера дзі Казіма дэ МедзічыМэдычы і Лукрэцыі Торнабуоні нарадзіўся ў Палаццо МедзічыМэдычы-Рыкарда, ахрышчаны 6 студзеня таго ж году. У гэты час род МедзічыМэдычы быў на ўзьлёце сваёй палітычнай улады ва ФларэнтыйскайФлярэнтыйскай рэспубліцы. Заснавацяль дынастыі, дзед ЛарэнцаЛярэнца Казіма дзі МедзічыМэдычы быў пасьпяховым палітыкам і валодаў агромністымі фінансавымі сродкамі як банкір і бізьнесоўца, захоўваючы адначасова моцныя рэспубліканскія традыцыі і ўстановы краю. ЛарэнцаЛярэнца разам з сваім братам Джуліяна атрымаў бліскучую і глыбокую гуманітарную адукацыю і падрыхтоўку па палітычных патаньнях. Ужо 12-гадовым хлопчыкам выказваў значную цікавасьць да філазофіі неаплатонікаў.

ЛарэнцаЛярэнца быў падлеткам, калі ў 1463 годзе памёр яго дзядзька Джавані, што быў пераемнікам Казіма як банкір і кіраўнік Рэспублікі. Спадкаемцам стаў старэйшы сын ПьераП’ера, раней адсунуты праз сваю хваробу, бо пакутаваў на падагру. ЛарэнцаЛярэнца і Джуліяна павінны былі стаць на дапамогу хвораму бацьку, тым боляй, што і Казіма ўскладаў спадзёвы менавіта на іх. Ужо тады ЛарэнцаЛярэнца былі даручаны дыпламатычныя місіі ў межах унутрыітальянскай палітыкі, якія зусім малады чалавек выканаў бліскуча, зрабіўшы сабе добрае рэнамэ і пасябраваўшы з многімі арыстакратамі ў ВенецыіВэнэцыі,Мілане Міляне, Рыме,Неапалі Нэапалі, адначасова умацоўваючы і фінансавыя інтарэсы банкабанку МедзічыМэдычы. Але 8 сакавіка 1466 году памёр Франчэска Сфорца, герцаг Міланскімілянскі і перакананы хаўруснікхаўрусьнік МедзічыМэдычы і ворагі кляну перайшлі да наступу, скарыстаўшыся гэтай падзеяй і пагаршаючымся здароўем кіраўніка ФларэнцыіФлярэнцыі. Была заарганізавана змова з мэтай пачатку мяцяжу ваў ФларэнцыіФлярэнцыі з адначасовымі захадамі звонку. Плян прадугледжваў забойства ПьераП’ера і захоп улады. На чале змовы стаяла фамілія Піці. Але рашучыя дзеяньні ПьераП’ера па нейтралізацыінэўтралізацыі выступоўцаў унутры Рэспублікі і дапамога звонку перасяклі мяцеж. Сам ЛарэнцаЛярэнца прымаў непасрэдны ўдзел у падаўленьні выступу, камандуючы ўзброяным атрадам. З гэтага часу ЛарэнцаЛярэнца афіцыйна ўвайшоў у кіруючыя колы краіны, стаўшы чальцом фларэнційскагафлярэнційскай Рады Ста.

Бацькі вырашылі ўмацаваць пазіцыі краю праз шлюб паміж ЛарэнцаЛярэнца і Кларыс Арсіні, дзяўчынай з аднаго з самых уплывовых радоў Рыму. Шлюб быў выгодны для абодзьвух бакоў, але юнак амаль ня цікавіўся падзеяй, хоць і ня выказваў супраціву. Шюбная цэрэмонія адбылася 4 чэрвеня 1469 году ў ФларэнцыіФлярэнцыі. Маладыя былі зусім рознымі людзьмі. Кларыс, выхаваннаявыхаваная ў строгім рэлігійным духу, мала цікавілася паэзіяй ці навукамі. Аднак ЛарэнцаЛярэнца паважна ставіўся да дзяўчыны. Няўзабаве маладую сям’ю напаткала гора-ў сьнежні 1469 году памёр ПьераП’ера дэ МедзічыМэдычы. Са згоды мясцовай эліты ЛарэнцаЛярэнца разам з братам ДжуліанаДжуліяна атрымаў уладу. Аднак уладу гэтую трэба было ўтрымаць, апраўдаўшы давер дзеямі, тым боляй, старыя ворагі зноў пажадалі скарыстацца абставінамі.Ужо вясною была спроба захапіць адзін з гарадоў Рэспублікі-Прата, што праўда, няўдалая і хутка задаўляная. Нарастала і знешняпалітычная напружаннасьць, асабліва ва ўзаемаадносінах з Рымам. Папа Сікст ІV жадаў бачыць у ФларэнцыіФлярэнцыі сваіх стаўляньнікаў, а таксама пазбыцца пазыкаў.Пачалася інтрыга, дзе супроць маладых МедзічыМэдычы разам выступілі ўнутраныя і зьнешнія ворагі.Спроба атруціць братоў сталася няўдалай і 26 красавіка 1478 году, на Вялікдзень пачаўся збройны мяцеж. Джуліяна забілі, а ЛарэнцаЛярэнца быў вымушаны хавацца ў адным з касьцёлаў. Адначасова ўспыхнула паўстаньне гараджанаў у абарону МедзічыМэдычы, што і выратавала дынастыю. Помста была лютай. Моцны ўдар быў нанесяны па сям’і ўсё тых жа Пацы, архіепіскап Пізы Сальваці, як рымскі стаўляньнік і ўдзельнік змовы быў прылюдна павешаны, што справакавала Рым на моцныя захады ў адказ. Папа адлучыў ад Касьцёлу ўсю Рэспубліку, ня кажучы ўжо пра ўласна МедзічыМэдычы (адначасова канфіскаваўшы іх маёмасьць ў Рыме) і заставіў яе ў ізаляцыі, скалаціўшы кааліцыю суседзяў.Пачалася цяжкая зьнясільваючая вайна, якую ўдалося зьвясьці на нішто толькі праз перамовы, што ЛарэнцаЛярэнца асабіста распачаў з самым дзейным з сваіх ворагаў-каралём Неапаля Фердынандам, накіраваўшыся туды з вельмі вялікай рызыкай для ўласнага жыцьця. Вяртаньне маладога кіраўніка на радзіму было трыўмфальным, да таго ж імпэт Папы моцна падкасілі падзеі, звязаныя з захопам Атранта туркамі.Адлучэньне(дарэчы, узаемнае праз пазыцыю мясцовага Касьцёлу) было зьнята і 3 сьнежня 1480 году быў заключаны мір. Посьпех дыпламатыі ЛарэнцаЛярэнца, што пайшоў на такі рызыкоўны, але ж вельмі эфектныэфэктны крок, як асабісты візітвізыт да аднаго з сваіх ворагаў, быў выключны і невярагоднаневерагодна ўзьняў яго прэстыж па ўсёй Італіі і нават за яе межамі.Няўзабаве Неўзабаве (12 жніўня 1484 году) памёр Сікст ІV, а новы Папапапа Інакенці VIII , быў значна боляй лагодны да МедзічыМэдычы.

Пачынаецца адносна спакойны і інтэнсіўны развой краіны, робяцца захады па ажыўленьнюажыўленьні эканамічнага жыцьця, у прыватнасьці, празпразь знешнягандлёвыязьнешнегандлёвыя, прыкладам, з Англіяй, сувязі, умацоўваецца дзяржаўны лад, хоць і з стратамі для фларэнтыйскайфлярэнтыйскай дэмакратычнай сістэмысыстэмы. ЛарэнцаЛярэнца робіцца праз пэўныя адміністратыйныяадміністрацыйныя захады фактычна гаспадаром краіны, што праўда, ён скарыстоўвае на карысьць яе самой. Але сапраўдную славу ЛарэнцаЛярэнца прынесла ня гэта, а яго адносіны з інтэлектуальнай і культурнай элітай Італіі таго часу. ДжыраламаДжыраляма СаванаролаСаванароля, Джавані Піка дэладэля МірандолаМірандоля, Джавані Нэзі,Анжэла Анжэля Паліцыяна, Крыстафора ЛандзінаЛяндына,Марсілія Марсылія Фічына,Луіджы Люіджы Пульчы,Джыралома БеневіньіДжыралёма Бэнэвіньні, Нальда Нальдзі-вось кола— выбітныхвось і адукаваныхкола людзей, якіх падтрымліваў і спрыяў іх дзейнасьці ЛарэнцаЛярэнца МедзічыМэдычы, у тым ліку і праз Акадэмію Карэджы. Вядуцца шматлікія будаўнічыя работы, плён якіх да сёньня складае няпараўнальнуюнепараўнальную архітэктурную спадчыну Італіі. У гэты час ў ФларэнцыіФлярэнцыі працуюць такія мастакі, як АнтоніаАнтоніё дэль ПалайолаПаляёля, Філіпіна ЛіппіЛіпі, Андрэа Верокк’ёВэрок’ё, Джуліяна да СангалаСангаля,Даменіка ГірландайёДамэніка Гірландаё,Бертольда Бэртольда дзі Джавані і нарэшце Сандро[[Сандра БацічэліБатычэльлі]]. Была створана першая ў сьвеце акадэмія мастацтваў, што дала чалавецтву Мікельанджэла[[Мікелянджэлё|Мікелянджэлё БуанароцціБуанароці]].Ларэнца Лярэнца і сам шмат часу прысьвячае паэзіі і пісьменьніцтву, яго творы адрозьніваюцца рэалізмам, грамадзянскім духам і псіхалагізмампсіхалягізмам. Часта выкарыстоўваліся народныя матывы. Лірычная паэзія прысьвечана яго каханьню, верагодна, плятанічнаму-Лукрэцыі — Люкрэцыі Данаці.

З другой паловы 80-ыхх гадоў здароўе ЛарэнцаЛярэнца МедзічыМэдычы пачынае няўхільна пагаршацца праз спадчынны праклён сям’і-падагру. Да таго ж 30 ліпеня 1488 году памірае яго жонка Кларыс, нарадзіўшы дачок Лукрэцыю (1470—1553), Маддалену (1473—1528), Луізу (1477—1488), Кантэсіну (1478—1515) і сыноў ПьераП’ера ІІ (наступны кіраўнік краіны,1472-1503 1472—1503), Джавані (Папапапа Леў Х,1475-1521 1475—1521), Джуліяна (1479—1516). Большую частку часу ён праводзіць на тагачасных курортах, фактычна адыйшоўшы ад справаў. У ноч на 8 красавіка ЛарэнцаЛярэнца Вялікародны памірае." «Прырода ніколі ня створыць боляйболей такога чалавека"-», — скажа пра яго Катарына Сфорца, і гэтыя словы як нельга лепяйлепей характэрызуюць той шок, што напаткаў асірацеўшую Рэспубліку, бо ніколі яна ўжо ня будзе мець таго бляску. Пахаваны ён быў у базіліцы Сан-ЛарэнцаЛярэнца, спачатку ў Старой, а пасьля ў Новай рызніцы, у саркафагу, што зрабіў для яго МікельанджэлаМікелянджэлё.