Ільдэфонс Бобіч: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
П.Крауяліс (Petras Kraujalis)
Радок 4:
 
== Біяграфія ==
Навучаўся ў Ковенскай гімназыігімназіі, якую скончыў у [[1909]] годзе. Пад час навучаньня далучыўся да беларускага руху, пачаў пісаць на беларускай мове пад псэўданімам Пятро Просты. Першае апавяданьне «Сьлёзы» было надрукаванае [[25 студзеня]] [[1907]] годагоду ў газецегазэце «[[Наша ніва]]».
 
Па сканчэньні гімназыігімназіі ў 1909 годзе паступіў у Віленскую духоўную семінарыюсэмінарыю. Пасьля яе сканчэньня накіраваны ў Рым, дзе вучыўся з [[1911]] па [[1913]] год.
 
Атрымаў блаславеньне [[Папа Рымскі|Папы Рымскага]] [[Пій Х|Пія Х]] для ўсяго беларускага народа, а таксама для выданьня беларускай каталіцкай газэты «[[Беларус (газэта)|Беларус]]» («Biełarus»), што выходзіла ў [[Вільня|Вільні]] з [[1913]] па [[1915]] г.
 
[[27 ліпеня]] [[1915]] году Ільдэфонс Бобіч атрымаў сьвятарскае пасьвячэньне. Працаваў у Ідольце.
[[Адам Станкевіч]] згадвае Бобіча ў кнізе «Родная мова ў сьвятынях», што той карыстаецца беларускай мовай пад час набажэнстваў.
 
З [[1920]] году ксёндз служыў вікарыем катэдральнага касцёлакасьцёла ў [[Вільня|Вільні]]. Выкладаў у Віленскай духоўнай сэмінарыі.
 
Прымаў удзел у зьезьдзе беларускага каталіцкага духавенства. Выступіў з рэфератамрэфэратам пра беларускае рэлігійнае выдавецтва.
 
Напісаў і прадставіў рэцэнзентам працу «''Нядзельныя Евангельлі й навукі''» ў трох тамах. Цэнзар ксёндз прафэсар П.КрауялісКраўяліс даў сваю згоду на друкаваньне кнігі. Сакратар біскупскай курыі ксёндз І. Халецкі, перш чым даць цэнзарскі дазвол да подпісу біскупа, даслаў ліст у [[Варшава|Варшаву]] езуіту Шчапанскаму, у якога пытаўся, ці можна выдаваць гэтую кнігу. Адказ быў адмоўны, але ксёндз П. КрауялісКраўяліс напісаў біскупу Матулевічу пра беспадстаўнасьць забароны, і ксёндз Бобіч атрымаў дазвол на выданьне сваёй працы.
 
У [[1923]] годзе ксяндза Бобіча прызначылі пробашчам у [[Германавічы]] на Дзісеншчыне (цяпер [[Шаркоўшчынскі раён]]). Тамака ён працягваў весьці набажэнствы на беларускай мове і стварыў моладзевы каталіцкі гурток.
Радок 25:
Супрацоўнічаў зь беларускім часопісам «[[Крыніца (часопіс)|Крыніца]]». Пад час нямецкай акупацыі падрыхтаваў да друку беларускамоўныя зборнікі казаньняў «''Роднае слова ў касьцёле''» і «''Навучайце ўсе народы''», а таксама працу, прысьвечаную філязофіі малітвы, якія засталіся ў рукапісе. Ён плянаваў напісаць яшчэ чатыры тамы казаньняў, але не пасьпеў.
 
У [[1942]] годзе арыштаваны немцамі,. Утрымліваўся нейкі час у вязьніцы.
Неўзабаве пасьля таго, як быў выпушчаны зь вязьніцы ў [[1944]] годзе, памёр. Пахаваны каля [[Петрапаўлаўскі касьцёл (Іўе)|Петрапаўлаўскага касьцёла]]. З таго часу Іўе ня мела пастаяннага сьвятара. Толькі ў [[1984]] годзе ім стаў ксёндз [[Леанід Нясьцюк]].
 
== Творчасьць ==