Скрыпка: розьніца паміж вэрсіямі

'''Скры́пка''' ({{Мова-it|violino}}; {{Мова-fr|violon}}; {{Мова-de|Violine}} альбо ''Geige'') — [[Смычок|смычковы]] струнны [[музычны інструмэнт]] высокага рэгістру. Мае народнае паходжаньне, сучасны выгляд атрымала ў [[XVI стагодзьдзе|XVI стагодзьдзі]]. Мае чатыры струны, якія наладжаны па квінтам[[квінта]]м: G, D^{<small>1</small>}, A^{<small>1</small>}, E^{<small>2</small>} ([[Соль (нота)|соль]] малой [[актава|актавы]]; [[рэ]]; [[ля]] першай актавы; [[мі]] другой актавы). Тэмбар скрыпкі густы ў нізкім рэгістры, мяккі ў сярэднім і бліскучы ў верхнім.

Прабацькамі скрыпкі лічацца арабскі [[рэбаб]], гішпанская [[фідэль]], брытанская [[крота]], зьліцьцё якіх і ўтварыла [[віёла|віёлу]]. Формы скрыпкі ўсталяваліся да [[XVI стагодзьдзе|XVI стагодзьдзя]]. Да гэтага стагодзьдзя й пачатку [[XVII стагодзьдзе|XVII]] ставяцца вядомыя вытворцы скрыпак  — сямейства [[Амаці]]. Іхныя інструмэнты адрозьніваюцца выдатнай формай і цудоўным матэрыялам. Наогул [[Італія]] славілася вытворчасьцю скрыпак, сярод якіх скрыпкі [[Страдывары]] й [[Гварнэры]] ў цяперашні час цэняцца надзвычай высока<ref>[{{Спасылка|url=http://www.music-instrument.ru/skripka/ |загаловак=Скрыпка]|копія=http://web.archive.org/web/20070104185302/http://www.music-instrument.ru/skripka/|мова=ru}}</ref>.

Скрыпка зьяўляецца сольным інструмэнтам з XVII стагодзьдзя. Першымі творамі для скрыпкі лічацца: «Romanesca per violino solo я basso» [[Марыні]] з [[Брэшыі]] ([[1620]]) і «Capriccio stravagante» ягонага сучаснікасучасьніка [[Фарын]]аФарына. Заснавальнікам мастацкай гульні на скрыпцы лічыцца [[Арканджэлё Карэльлі]], а таксама [[Тарельлі]], [[Джузэпэ Тарціні|Тарціні]], [[П'етраП’етра Лякатэльлі]] ([[1693]]—[[1764]]), вучань Карэльлі, які разьвіў бравурную тэхніку скрыпічнай гульні. Адным з самых вядомых скрыпачоў быў італьянец [[Нікалё Паганіні]].