160 610
зьменаў
Царква: розьніца паміж вэрсіямі
афармленьне
(шаблён) |
(афармленьне) |
||
|
У праваслаўнай архітэктуры колькасьць [[купал]]аў (главаў) на царкве мае сваё значэньне. Адзін [[купал]] ставіцца ў гонар адзінага [[Бог]]а, тры — у гонар [[Троіца|Сьвятой Тройцы]], пяць — у гонар Збаўцы і [[Чатыры Эвангеліста|чатырох Эвангелістаў]], сем — у гонар сямі [[таемства]]ў, трынаццаць — Збаўца і [[апостал|дванаццаць апосталаў]]. Паводле рэлігійнае дагматыкі царква зьяўляецца домам Бога і месцам агульнага набажэнства. У праваслаўі і ўніяцтве звычайна мае трохчасткавую будову: [[прытвор]], уласна храм і [[алтар]]. У архітэктурны комплекс можа ўваходзіць [[званіца (архітэктура)|званіца]]. Па сваім значэньні царква можа быць стаўрапігіяльнай — у непасрэдным падпарадкаваньні патрыярха або [[Сынод]]у; катэдральнай — эпархіяльнага архірэя; парафіяльнай; могілкавай ці мэмарыяльнай — капліцай. Галоўная царква гораду або манастыру звычайна завецца [[сабор]]ам. У Беларусі будаўніцтва цэркваў вядзецца з пачатку 11 ст.(царква Багародзіцы «Старой» у Полацку). У 11 ст. на аснове творчага пераасэнсаваньня бізантыйскіх будаўнічых традыцыяў склалася [[Полацкая школа дойлідзтва]], у 12 ст. — [[Гарадзенская архітэктурная школа]]. Цэрквы пэрыяду [[ВКЛ|Вялікага Княства Літоўскага]] мелі рысы старабеларускіх традыцыяў і заходнеэўрапейскае культуры ([[Царква Раства Багародзіцы (Мураванка)|Мураванкаўская]], [[Царква Сьвятога Міхаіла (Сынкавічы)|Сынкавіцкая]], Супрасьлькая цэрквы-камяніцы). У 17 ст. у Беларусі існавала самастойная [[Магілёўская школа царкоўнае архітэктуры]].
Каталіцкую царкву ў Беларусі й Польшчы традыцыйна называюць касьцёлам (ад [[лацінская мова|лацінскага]] ''castellum'' невялікая камяніца). Яна падзяляецца на тры традыцыйныя для хрысьціянскага храму часткі: [[бабінец]] ([[прытвор]], [[нартэкс]]), цэнтральную частку і [[прэзьбітэрый]] (алтарную частку). У
[[Катэгорыя:Хрысьціянства]]
| |||