Дзяжа: розьніца паміж вэрсіямі

Сярод усіх ёмістасьцяў славянскія народы лічылі дзяжу самай сакральнай. Дзяжа надзялялася [[магія]]й і зьяўлялася сымбалем багацьця, дабрабыту і здароўя. У беларускіх рытуалах дзяжа ўвасабляла жаночае чэрава. Рост дзіцяці ў чэраве жанчыны атаясамліваўся з падыманьнем цеста. З гэтай прычыны дзяжа зрабілася культурным эквівалентам жанчыны ўвогуле і цяжарнай жанчыны ў прыватнасьці. Таму дзяжа часта выкарыстоўвалася ў [[абрады|абрадах]], накіраваных на спрыяньне нараджэньню.

 

 

Дзяжу выкарыстоўвалі ў абрадах, якія былі зьвязаныя з ахоўнай магіяй: каб спыніць пажар ці прадухіліць удар маланкай. Падчас улазінаў спачатку ў хату пускалі [[котка|котку]], пасьля — [[певень|пеўня]], а за імі, каб у новай хаце ніколі ня зводзіўся [[хлеб]], гаспадар уносіў дзяжу з рошчынай. Беларусы верылі, што ў сымбале дзяжы запачаткавыныя ідэі дабрабыту. Таксама з дапамогай дзяжы шукалі тапельцаў, глядзелі ў дзяжу, каб не баяцца нябожчыкаў, каб не баяцца гарэзаў [[Дамавік]]а. Дзяжу, хлеб альбо зерне ставілі на тое месца, дзе ляжаў нябожчык.