Міхась Зарэцкі: розьніца паміж вэрсіямі

Дзяцінства прайшло ў в. Зарэчча пад [[Шклоў|Шкловам]] — адсюль псэўданім. З 10-гадовага ўзросту вучыўся ў Аршанскім духоўным вучылішчы і Магілёўскай духоўнай сэмінарыі (у 1917 годзе праз рэвалюцыйныя падзеі<ref name="ReferenceA">'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 7</ref> пакінуў сэмінарыю пасьля 2 гадоў вучобы). Працаваў перапісчыкам у паўвайсковай часьці. Пасьля вяртаньня ў родную вёску працаваў царкоўным вартаўніком<ref>'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 7<name="ReferenceA"/ref>.

Зь лютага 1919 настаўнічаў у пачатковай школе<ref>'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 7<name="ReferenceA"/ref> на Магілёўшчыне, потым прызначаны загадчыкам Шклоўскага валаснога аддзелааддзелу народнай асьветы. У 1920 годзе ўдзельнічаў у ІІ Усерасейскім зьезьдзе саюзу Работнікаў Асьветы, быў абраны кандыдатам у чальцы ЦК гэтага саюзу<ref>'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 7<name="ReferenceA"/ref>.

У 1920—1927 палітпрацаўнік Чырвонай Арміі. З 1924 член літаб’яднаньня [[Маладняк (літаратурнае аб’яднаньне)|«Маладняк»]], уваходзіў у Цэнтральнае Бюро арганізацыі. У 1926—1927 рэдагаваў часопіс «[[Маладняк (часопіс)|Маладняк]]». У 1927 стаў адным з ініцыятараў утварэньня новага літаб’яднаньня «[[Полымя (літаратурнае аб’яднаньне)|Полымя]]». Выхад з «Маладняку» сьведчыў пра значныя ўнутраныя зрухі ў сьветаадчуваньні пісьменьніка, пра пэўныя зьмены яго мастацкай, эстэтычнай арыентацыі<ref name="ReferenceB">'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 9</ref>.

У жніўні — кастрычніку 1927 у складзе дэлегацыі беларускіх літаратараў наведаў Латвію, Чэхаславакію, Германію, Францыю. У наступным годзе ў складзе беларускай пісьменьніцкай дэлегацыі, куды ўваходзілі Я. Купала, Я. Колас, М. Чарот, ён наведаў Харкаў і прысутнічаў на ўрачыстасьцях, прысьвечаных памяці Тараса Шаўчэнкі<ref>'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 9<name="ReferenceB"/ref>.

Адзін зь ініцыятараў тэатральнай дыскусіі ў лістападзе 1928 (артыкулы «Два экзамэны (Да пытаньня аб тэатральнай крытыцы)», «Чым пагражае нам Белдзяржкіно? (Да крытыкі тэматычнага пляна)»). Выступленьні М. Зарэцкага ў друку былі расцэнены як праявы нацыянал-дэмакратызму. Разам з [[Андрэй Александровіч|А. Александровіч]]ам і [[Алесь Дудар|А. Дударом]] ён заявіў пра выхад з [[БДУ]] (публікацыя ў «Савецкай Беларусі» 4.12.1928). У 1929 выключаны з ВКП(б). Чалец [[СП БССР]] (з 1934). Зь лістапада 1936 працаваў загадчыкам аддзелааддзелу літаратуры і мастацтва [[БелАН]]. Арыштаваны 3.11.1936 у Менску па адрасе: вул. Абутковая, д. 23, кв. 3. Асуджаны пазасудовым органам НКУС 28.10.1937 як «''актыўны член нацыянал-фашысцкай тэрарыстычнай арганізацыі''» да ВМП з канфіскацыяй маёмасьці. Рэабілітаваны ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР 7.12.1957. Асабовая справа К. № 11069-с захоўваецца ў архіве [[КДБ Беларусі]].

Быў жанаты, гадаваў дваіх дзяцей (сын Слава, дачка Радаміра). Жонка пісьменьніка Марыя Іванаўна спачатку была асуджана на 7 гадоў знаходжаньня ў папраўча-працоўных лягерах і на 5 гадоў паражэньня ў правах. Была рэабілітаваная ў 1941 годзе, а ў 1945 годзе была зноў асуджаная на 10 гадоў. Малалетнія дзеці засталіся адны, а пазьней былі перададзеныя ў Менскі дзіцячы прыёмнік, адкуль былі накіраваныя ў дзіцячы дом «Боркі» Калінінская вобласьці<ref name="ReferenceC">'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 4</ref>.

Аўтар зборнікаў апавяданьняў «У віры жыцьця» (1925), «Пела вясна» (1925), «Пад сонцам» (1926), «42 дакумэнты і Двое Жвіроўскіх» (1926), «На чыгунцы» (1928), «Ракавыя жаронцы» (1930, уключаны і п’есы «Віхор на балоце» і «Белыя ружы»), апавяданьня «Бацькаў сын» (1932), аповесьці «Голы зьвер» (1926), раманаў «Сьцежкі-дарожкі» (1928, перавыдадзены ў 1959<ref>'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 4<name="ReferenceC"/ref>), «Вязьмо» (1932, перавыдадзены ў 1962<ref>'' Мушынскі М. '' Нескароны талент. С. 4<name="ReferenceC"/ref>), кніжак нарысаў «Падарожжа на новую зямлю» (1929), «Лісты ад знаёмага» (1931). Аўтар п’есаў «Сымон Карызна» (1935), «Ная» (1936) і інш., а таксама кінасцэнарыя «Пачатак шчасьця». У 1975 выдадзены зборнік выбраных апавяданьняў «Пачатак шчасьця», у 1989—1991 выйшаў Збор твораў у 4 тамах. Многія рукапісы М. Зарэцкага загінулі, у прыватнасьці, гістарычная драма «Рагнеда» (1929), працяг рамана «Крывічы».