Камэлот (гурт): розьніца паміж вэрсіямі

| Удзельнікі = [[Анатоль Басай]]<br/>[[Зьміцер Сідаровіч]]<br/>[[Ігар Войніч]]<br/>[[Алесь Кішкін]]<br/>[[Валянцін Агееў]]

| Былыя ўдзельнікі =[[Зьміцер Сідаровіч]]

Гісторыя стварэньня музычнага калектыва, які б граў сярэднявечную музыку ў сучаснай [[рок-музыка|рок]]-апрацоўцы, нарадзілася ў галаве [[Алесь Кішкін|Алеся Кішкіна]] — выпускніка 8-й музычнай школы [[Менск]]у. У канцы [[1980-я|80-х]] лёс яго зьвёў разам з бардам [[Зьміцер Сідаровіч|Зьмітром Сідаровічам]], які вучыўся ў [[МенскіБеларускі нацыянальны палітэхнічнытэхнічны інстытутўнівэрсытэт|МенскімБеларускім палітэхнічным інстытуце]] і чые песьні ўжо сьпяваў беларускі рок-гурт «[[Грамада]]» (адна зь іх — «Які ж я беларус?» — нават увайшла ў гіт-парад газэты «[[Чырвоная зьмена]]»). Не без уплыву «[[Traveling Wilburys]]» былі напісаныя першыя песьні ў духу [[Сярэднявечча]]: «Дуда, лютня ды бубен», «Вёска ўчора гула», «Змагар Адась», «Краіна Талераў» іды інш., запрошаны вядомы на той час дудар і фалькларыст [[Уладзімер Бярбераў]] і бубнач [[Валік Агееў]]. Такім складам яны гралі перад сябрамі і нешматлікай беларускамоўнай публікай таго часу. Вынікам стала запрашэньне ў [[1991]] г. запісаць саўнд-трэк зь песьнямі да двух фільмаў «Шукальнікі скарбаў» (маст. кароткамэтражны., рэж. І. Волах) і «Беларусь, лета 1991» (дакумэнтальны, рэж. [[Уладзімер Колас|У. Колас]]). Каб граць перад больш шырокай публікай, трэба было да выкананьня падыйсьці больш творча- ды прафэсыйна. Але найбольш прафэсыйна падрыхтаваны музыкант Бярбераў у гэты час заняўся іншым праектам — стварэньнем фольк-гурту «[[Ліцьвіны (гурт)|Ліцьвіны]]».

Неўзабаве ў гурт быў спакушанызапрошаны [[Ігар Войніч]], які бавіўся сэсыйным гітарыстам у безьлічы самадзейных гуртахгуртоў (нават граў некаторы час у адным з ВІА палітэху, дзе вучыўся Сідаровіч), а таксама граў у вядомых прафэсыйных выканаўцаў Я. Еўдакімава і А. Атаманава. Аказалася, што Войніч і Кішкін добра ведалі адзін аднаго, бо сядзелі за адной партай на сальфеджыа ў 8-ай менскай музычнай школе, пускаючы кпіны настаўніцы гэтай «цяжкай тэарэтычнай навукі».

Першыя рэпэтыцыі — Алесь Кішкін, Зьмітро Сідаровіч, Ігар Войніч і Валік Агееў — прайшлі ў сьнежні 1991 г. у памяшканьнях Беларускага[[Беларускі гуманітарнагагуманітарны ліцея,ліцэй толькіімя створанагаЯкуба УладзімерамКоласа|Беларускага Коласамгуманітарнага ліцея]]. Там жа перад навучэнцамі і выкладчыкамі былі адыграны і першыя імпрэзы. Адразу стаў зразумелым асноўны накірунак: рыцарскія і жаўнерскія песьні старажытнай Беларусі (ВКЛ). Зразумела, была зроблена папраўка на сучасныя рэаліі і рытмы. Пасьля першых выступаў на невялікіх імпрэзах-вечарынах, якіх у часы ўздыму нацыянальнай сьвядомасьці беларусаў праводзілася даволі шмат, гурт быў заўважаны, але ў яго яшчэ не было назвы. Для ўдзелу ў адным з сэйшэнаў, у якім, праўда, музыкі так і не асьмеліліся ўдзельнічаць, у заяве трэба было падаць назву гурта. Алесь Кішкін, які афармляў дакумэнты, і напісаў — «Камэлот». Назва прыжылася за ўдзельнікамі калектыву, бо «Камэлот» — назва ідэальнага замка, прытулку вандроўных ваяроў у сярэднявечных рыцарскіх раманах. Так назва злучылася з кірункам творчасьці музыкаў — разгляд беларускай культуры ў агульнаэўрапэйскім кантэксьце, што беларуская культура ня толькі сялянская, але і гарадзкая — культура беларускіх гарадоў мінулага. Гралі «камэлотаўцы» выключна акустычную музыку, выкарыстоўваючы гітары, флейты, бубны, віяланчэльвіялянчэль, кантэле (разнавіднасьць гусьляў), дуду, скрыпкі, клявэсын і чэлесту. Зразумела, пры такім наборы інструмэнтаў праз гурт праходзіла значная колькасьць людзей (сярод якіх і вядомы бард Кастусь Герашчанка), але асноўны касьцяк заставаўся нязьменным: Кішкін-,Войніч- ды Сідаровіч. Пры наяўнасьці некаторага посьпеху творчасьць гурта вылучалася сваёй несавецкасьцю і непапсовасьцю, таму, па-сутнасьці, ігнаравалася праўрадавымі радыё і тэлебачаньнем. Незалежных у той час яшчэ не існавала.

У канцы [[1992]] году гурт падрыхтаваў канцэртную праграму «У краіне Талераў», якую, акрамя Менска, змаглі пабачыцьпачуць у [[Горадня|Горадні]], [[Магілёў|Магілёве]], [[Берасьце|Берасьці]] і [[Гарадок (Беластоцкі павет)|Гарадку]] ([[Польшча]]). Частку песень з праграмы музыкі пераклалі на электрычныя інструмэнты і выступілі зь імі ў Польшчы на фэсьце «[[Басовішча]]-93».

На жаль, сытуацыя ў беларускім шоў-бізнэсе амаль ніколі не спрыяла цалкам беларускамоўным выканаўцам. Аўтарскае права ўвогульле не існавала, а дзейнасьць прадусараўРэдактары і мэнэнджэраўталенавітыя распаўсюджваласяжурналісты выключана на замежнікаў, якія рэклямаваліся праз амаль манапольнае інфармацыйнае поле расейскіх ТБ-каналаў, і маглі прынесьці адразу вялікі і легкі прыбытак. Адзіным, хто неяк супрацьстаяў навале расейскай папсы, стаў каналрадыёстанцый «[[Беларуская маладзёжная (радыёстанцыя)|Беларускай маладзёжнай]]», а пасьля і радыё «101,6». Рэдактары і таленавітыя журналісты гэтых радыёстанцый запісвалі многіх беларускіх выканаўцаў, у тым ліку і «Камэлот». Гурт насуперак усяму ўсё ж стаў прабівацца на тэлебачаньне, у асноўным як «вясельны генэрал» у рэпрызах забаўляльных перадач. Але самым грозным забойцам творчасьці гурта сталі грошы. Дакладней, іх поўная адсутнасьць у дзяржаўнай сфэры эканомікі, дзе працавалі амаль усе ўдзельнікі гурта, і іх шалёная, некантраляваная прысутнасьць у прыватнікаў. Кішкін-, Войніч- ды Сідаровіч сталі працаваць «літаратурнымі неграмі» на маскоўскія раскручаныя імёны пісьменьнікаў-дэтэктыўшчыкаў і аўтараў фэнтэзі. Заробак пераўзыходзіў дзяржаўныя (нават кандыдатаў навук, якім быў Сідаровіч і неўзабаве стаў Войніч) у 10-15 разоў. Вынікам гэтага стала маўчаньне «Камэлота» на два гады.

На пачатку [[1995]] г. удзельнікі гурту, пазычыўшы шэраг музычных інструмэнтаў і купіўшы прафэсыйныя мікрафоны і «апрацоўку» гуку, зноў зьбіраюцца, каб запісаць свае старыя песьні. У «Камэлоце» зьяўляецца [[Анатоль Басай]], які ў калектыве стаў выконваць усе асноўныя вакальныя партыі, а таксама, часам граць на клявішных. У лютым-сакавіку 1995 г., у хатніх умовах на звычайным 4-х трэкавым магнітафоне-портастудыі быў запісаны альбом, які ўдалося зьвесьці на прафэсыйнай студыі і за свой жа кошт выпусьціць касэту (толькі ў [[1996]] г.). Альбом, па прызнаньні выдаўцоў — кампаніі «[[TON-records]]», — меў даволі значны посьпех, першы 2-х тысячны наклад касэт хутка разышоўся. Камэлотаўцам выплацілі ганарар і нават прапанавалі падпiсаць кантракт на наступныя тыражы. Гэты альбом у 1996 годзе вылучаўся па намінацыі "«Лепшы альбом года» ў «[[Рок-каранацыя|Рок-каранацыі]]-96», гурт павінен быў выступіць у сэйшэне, аднак сярод музыкаў калектыву толькі адбыўся раскол, і ён быў ня ў стане гэтага зрабіць. Першае месца журы аддало расейскамоўнаму альбому першага па-сапраўднаму «раскручанага» праекту зь незалежнай Беларусі «Ляписа Трубецкого», які перамог яшчэ ў некалькіх намінацыях.

Раскол гурта адбыўся пасьля выступу ў [[Вільня|Вільні]] ў 1996 г., куды не пажадаўпажадалі паехаць Сідаровіч і Кішкін, які ўжо даўно не прымаўшыпрымаў ўдзелуудзелу ў рэпэтыцыях Кішкін. Чарговым сэсыйным музыкам быў запрошаны гітарыст і флейтыст [[Зьміцер Шыдлоўскі]] з «Аварыйнага выйсьця». Але пра ўсе акалічнасьці расколу ўдзельнікі гурта не жадаюць распаўсюджвацца. Абмяжоўваюцца адной фразай: «Шэршэ ля фам».

Праз год у 1997 г. з падачы Зьмітра Несьцюка — заснавальніка аднаго зь першых у Беларусі рыцарскага клюба «Ордэн Сэрца Дракона», Войніч і Басай, набраўшы вядомых музыкаў — бубнача Цімура Велітоўскага і джаз-гітарыста Віталія Лойку, а таксама клявішніка і ды-джэя Андрэя Хвісевіча — аднавілі рэпетыцыірэпэтыцыі гурту ў электрычным варыянце з тым жа назовам на базе памянёнага клюбу. Да старых песень былі далучаны некалькі новых І. Войніча і створана новая праграма «Шукальнікі ветру», з якой «Камэлот» стаў выступаць на клубных пляцоўках Менску і іншых гарадах, а таксама на розных рыцарскіх фэстах. Электрычны «Камэлот» нават з’езьдзіў з канцэртамі ў Данію і Польшчу, запісаў некаторыя новыя і старыя песньні, што не ўвайшлі ў першы альбом «Краіна Талераў», які, дарэчы, у 1998 г. быў часткова нанава перазьведзены, цалкам адмайстраваны і выпушчаны кампаніяй В. Супрановіча «БМА» на CD-кружэлцы (CD BMA 038). Па словах Войніча —, за той час было адыграна каля ста імпрэзаў. РэпетыцыйнайРэпэтыцыйнай базай стала «кропка» філялагічнагафілялягічнага факультэта БДУ (дзе Войніч працаваў выкладчыкам старадаўняй літаратуры), на якой у той час рэпетаваларэпэтавала безьліч гуртоў — у тым ліку вядомыя «[[Крама (гурт)|Крама]]», «Маркаў бэнд», «Цмокі». Хаця рэпетыцыірэпэтыцыі праходзілі ўжо пасьля заняткаў, моцныя гукі з-пад даху будынку былой партшколы і «патлатыя» хлопцы яўна не студэнцкага выгляду сталі выклікаць нэрвовасьць у новага кіраўніцтва філфаку. РэпетыцыіРэпэтыцыі былі спынены, а Войніч у 2002 г. выгнаны з унівэрсітэту. Без рэпетыцыйнайрэпэтыцыйнай базы спыніліся выступы і ўжо электрычнага «Камэлота». Песні Войніча сталі граць іншыя выканаўцы (праект «ПартызанцкаяПартызанская школа» 2006).

Актыўную музычную кар'еру не спыняў таксама і З. Сідаровіч. Некаторы час ён граў свае песьні разам з гуртом «Стары Ольса» (дзьве зь іх выйшлі на альбоме «Вір» 2001). ВыстаеВыступае сольна як дудар на шматлікіх фэстах як у Беларусі, так і за мяжой. Паміж Войнічам і Сідаровічам вядуцца размовы пра аднаўленьні выступаў гурту ў акустычным варыянце і запісах усяго таго, што настваралі ўдзельнікі (Войніч-, Кішкін- ды Сідаровчіч) за час існаваньня паўлегендарнага «Камэлота».