Супрасьлеўскі кодэкс: розьніца паміж вэрсіямі

'''Су́прасьлеўскі ко́дэкс''' ({{Мова-pl|Kodeks supraski}}, {{Мова-sl|Supraseljski kodeks}}), '''Супрасьлеўскі рукапіс''', '''''Супрасьлеўскі зборнік''''', '''''Супрасьлеўская мінэя''''' — помнік [[Стараславянскі альфабэт|раньнеславянскай]] літаратуры [[XI стагодзьдзе|XI стагодзьдзя]], найвялікшы [[Стараславянская мова|стараславянскі]] [[Канон|кананічны]] [[рукапіс]], які захаваўся да нашых дзён. Мае памеры 33 × 25 × 533×25×5 [[см]].

У [[2007]] року [[UNESCOЮНЭСКО]] ўключыла рукапіс у сьпіс «[[Памяць сьвету]]»<ref>{{Спасылка | аўтар = | прозьвішча = | імя = | аўтарlink = | cуаўтары = | дата публікацыі = | url = http://portal.unesco.org/ci/en/ev.php-URL_ID=22473&URL_DO=DO_TOPIC&URL_SECTION=201.html| загаловак = Codex Suprasliensis – Mineia četia, Mart (The Supraśl Codex – Menology, March)| фармат = | назва праекту = | выдавец = UNESCO| дата = 20 сьнежня 2010| мова = en| камэнтар = }}</ref>.

Вымаўленьне літары «[[ер|ъ]]», рэдкія [[Эпэнтэза|эпэнтэзы]], замена ''ъ'' на ''ь'' перад цьвёрдымі ''ч'', ''ж'', ''ш'' і некаторыя іншыя лінгвістычныя прызнакі паказваюць на баўгарскае паходжаньне. Акрамя стараславянскага пачатковага спалучэньня '''ра''' (з ''*or''), у помніку прадстаўленае і спалучэньне '''ро''', што, відавочна, паказвае на заходнеславянскую моўную асаблівасьць: '''рабъ''' і '''робъ''', {{unicodeЮнікод|'''развѣ''' і '''розвѣ'''}}, '''равьнъ''' і '''ровьнъ'''.

{{ЗноскіКрыніцы}}

{{Беларускія царкоўныя рукапісы}}