|
== Гісторыя гіп-гопа ==
{{Неэнцыкляпэдычна|сэкцыя}}
Назоў альбома выдатнага гурта A Tribe Called Queast „Beats, Rhymes & Life” (Біты, Рыфмы і Жыцьцё) зьяўляецца эсэнцыянальнай дэфініцыяй Хіпгіп-Хоп’агоп’а. Гэтыя тры вельмі істотныя для стылю атрыбуты, цудоўная сумесь якіх адрозьнівае Хіпгіп-Хопгоп ад усіх іншых музычных накірункаў сучаснай музыкі. Перад усім лічыцца калыхаючы біт – неістотна, ці калыхае галавой на канцэртах ці ў слухаўках, у машыне у часе езды, ці целам прыгожай дзяўчыны ў клюбе. Па -другое рыфмы – старанна складзеная сэквенцыя складаў і дакладна абраных слоў, у стане неня толькі мацней зацікавіць слухача тэмай песьні, але таксама уцягваюцьўцягваюць сваім артыстычным кшталтам. І апошняе – жыцьцё. Якая іншая музыка так выразна зьвяртаецца моваю асобаў маладых духам. БезпардоннаБеспардонна й шчыра распавядае пра іх справы й праблемы, дазваляе ідэнтыфікавацца з выканаўцам і проста зьяўляецца сапраўднай?
Хоць шмат асобаў, якія наштодзень не маюць нічога супольнага з Хіпгіп-Хопамгопам можа зьдзівіць, гэта музыка, якая мае насамрэч вельмі шмат розных гучаньняў, неаднакратнанеаднаразова дыямэтральна адрозьніваючыхся ад сябе. Як калісьці сказаў [[Баста РаймсРаймз]], сусьветна вядомы рэпер: “Кожную музыку можна перарабіць на Хіпгіп-Хопгоп, але ўжо Хіпгіп-Хопгоп перарабіць на іншую музыку немагчыма”. Нельга не пагадзіцца.
АгуламАгульна прынята, што культура Хіпгіп-Хоп’агоп’а складаецца з чатырох элементаў: Графіці, Брэйк-Дэнс, Ді-Джэінг[[Дыджэй|Дыджэінг]] і эМ-Сі’інг. АЗ двадвух апошніяапошніх, разам узятыяузятых (плюс часта забываемы Біт-Бокс) складаюцца наскладаецца музычны стыль РАПрэп.
МнеУ давялосядакумэнтальным пабачыць дакумэнтальны фільм зфільме 30-х гадоў, на якім я ўбачыў вулічныя танцы афра-амэрыканскіхамэрыканскія хлапчукоўхлапчукі танчаць на на тратуарах гета. Ужо тады самыя рытмічныя й спрытныя дзеці цэлымі днямі выбівалі чэчоткучачотку на асфальце, прэзэнтуючы свае масьцерствомайстэрства. Было бачна, ззь якім задавальненьнем яны выбіваюць чэчоткучачотку, робячы пры гэтым вельмі складаныя, выдуманыя на мейсцударэчы “па” – скокі праз сваю нагу, нетыповыя рухырухі рукамі й шмат іншых, якіяхякія немагчыма апісаць.
Чаму я пра гэта кажу?! Таму што цікавасьцьЦікавасьць белай аўдыторыі да Хіпгіп-Хоп’агоп’а як у АмерыцэАмерыцы, так і ў іншых краінах пачалася менвіта з Брэйк-Дэнса. Як вядома, мова цела універсальнаўнівэрсальна. А гэты дзіўнаваты спосаб руху, таньцаў танцы выклікаў паўсюль вялізарную зацікаўленасьць у сярэдзіне васьмідзесятых. Пачаліся конкурсы й спаборніцтвы танцораў, называемыхякія зараз называюцца Бі-Бой’амі. Пачалі вылучацца розныя стылі. Агульна Брэйк дзеліцца на дзьве часткі: акрабатычную й пантамімічную. Першая, званайякая завецца Брэйкінг, або Брэйк-Дэнсінг, складаецца з набора розных мэтадаў абаротакручэньня на галаве, сьпянесьпине, руках, плячах і гэтак далей. Другая – пантамімічная частка Брэйка дае неабмежаваную магчымасьць для імправізацыі. А агульна выглядае як рухырухі робатаў. У Нью-Ёрку гэта тэхніка завецца Электра-Буггі, а ў Лос-Анджэлесе – Поп-Локінг.
ХіпГіп-Хопгоп як стыль жыцьця нарадзіўся вельмі даўно ў розных кутках ЗША, але ўласьцівай яго радзімай лічаць Паўднёвы [[Бронкс]], адзін з самых бедных раёнаў Нью-Ёрка.
Якраз ў гэтую частку горада трапіў у 67-ым1967 годзе, прыехаўшы з Ямайкі хлопчык КлівКліў Кампбэл, якога пазьней назвалі Кул Хэрк ({{мова-en|DJ Kool Herc}}). Менавіта яго лічаць адным з піянераў Хіпгіп-Хопагопа. Пачынаючы з 691969 года Кул Хэрк быўчаста бывальцамзьяўляўся на маладзёвыхмоладзёвых тусовактусоўках і імпрэзімпрэзах. Каб вылучыцца сярод сваіх знаёмых, ён вырашыў уключаць на танцах вінілавыя кружэлкі, бо раней былі толькі такія, якіх нені ў каго не было. Тады, пры дапамозе свайго бацькі, ён атрымаў вельмі рэдкі, на тыя часы альбом Джэймса Браўна - “Sex Machine”, які быў яскравым прыкладам уваходзячага“фанка”, які ўваходзіў тады ў моду “фанка”. З цягам часу Кул зрабіўся тым, што пазьней атрымала назоў “Ді-Джэй”“Дыджэй”, а сама чыннасьць пачала назваццаназывацца “діджэінгам”“дыджэінгам”. Існаваў і другі назоў прафесыі таго, хто дабіраў кружэлкі для танцаў, пускаў іх і адначасова іх анансаваў – масьцермайстар цэрэмоніі, у арыгінале “master of ceremony”, у скароце - MC – Эм-Сі.
Пазьней, калі Ді-Джэідыджэі ўжо не проста анансавалі кружэлкі, пачалі вымаўляць пад музыку рытмічныя тэксты, гэта ўжо ператварылася ў новы від творчасьці, названы словам – RAPрэпам. Ёсьць дзьве разшыфроўкірасшыфроўкі гэтай абрывіатуры. Некаторыя спецыялісты разшыфроўваюць яе як Rhythmical American Poetry (Рытмічная Амерыканская Паэзія), іншыя кажуць - Read and Play (Чытай і Забаўляйся).
А “эм-сі” зрабілася сынонімам рэп’а, ужо тады калі рэперамі зрабіліся не толькі ді-джэідыджэі, а спецыяльныяспэцыяльныя выканаўцы.
Тое што выдумаў Кул Хэрк, можна прыблізна апісаць, як сумесь ігры дзьвухдзьвюх кружэлак, з адпаведнымі выразкамі гукаў. Гэты часта ўлётны, скрыты дзесьці паміж зусім не танцавальнай какафоніяй гукаў, часта працяглы на некалькі сэкунд, фрагмент, пульсуючы шалёным рытмам перкусыі, запетляны (сёньня выкарыстоўваецца да гэтага выкарыстоўваюцца сэмплеры, але раней усё было ў руках ді-джэядыджэя, каторы клаў на грамафоны дзьве копіі такога самага вініла і зьменяў некалькі сэкундную частку песьні ў некалькі хвілінны баль для ўхавуха й ног), стварыў з пачатку фундаменты Хіпгіп-Хоп’агоп’а, а пазьней амаль усёй сучаснай музыкі. ЭлектроЭлектра, хаўс, тэхно, а таксама брэйк-біт[[брэйкбіт]], драм’анд’бэйс[[драм-н-бас]] – гэта ўсё дзеці, або найменш бліская радня Хіпгіп-Хоп’агоп’а.
Сам Хэрк распавядае, што калісьці ён уключыў адрывак песьні Джэймса Браўна “Give It Up Or Turn It Loose”, у тым часе калі якраз грала песьня Майкла Вінэра “Bongo Rock”. Маладыя людзі, якія толькі й чакалі такой, больш энэргічнай музыкі, адразу кінуліся танцаваць у стылі, якія пазьней быў названы “брэйк-дэнсам”. Справа ў тым, што тая ўстаўка, дазваляючаяякая дазваляе танцаваць хоць і не доўга, але па-новаму й называецца “брэйк”, або “брэйк-даўн”. Таму брэйк і суправаджаючы яго рэп, сталі сынонімам Хіпгіп-Хоп’агоп’а.
Кул Хэрк, адрозьніваўся асобымасаблівым густам у падборы кружэлак для діджэінгадыджэінга. Ён ніколі не пераігрываў поп-гіты, а наадварот адыходзіў у бок, аддаваяаддаваючы перавагу жосткамужорсткаму фанку, які пазьней стаўся галоўным стылявым стрыжнямстрыжнем Хіпгіп-Хоп’агоп’а.
Калі б вы захацелі бы дашукацца таго, што аб’ядноўвае ўсе гэтыя элемэнты культуры Хіпгіп-Хопагопа – яе цэнтральнай асобы, сапраўднага яе ядра – будзе ім бездыскусыйна – Ді-Джэйдыджэй. Самая галоўная частка культуры Хіпгіп-Хоп’агоп’а. Такім чынам, падагульняючы, варта запамятаць, што адным з заснавальнікаў Хіпгіп-Хоп’агоп’а быў менавіта Ді-Джэйдыджэй – Кул Хэрк. Гэта былі ўжо 801980-тыяя і мы кажам пра музыку. Але Хіпгіп-Хопгоп гэта перад усім філасофіяфілязофія, стыль жыцьця. І ягоная ідэалёгія закладалася мага раней.
НельгаАкармя недыджэя ўзгадацьКула другуюХэрка (першайнельга быўне Ді-Джэйўзгадаць Кул Хэрк)другую, але не менш важную асобу для гэтай культуры – па мянушцы –АфрыкаАфрыка Бамбаатаа ({{мова-en|Afrika Bambaataa}}). Вырас ён ва ўмовах Паўднёвага Бронкса й здабыў вялікі аўтарытэт сярод вулічных банд. Акрамя таго, што Бронкс быў адным з самых крымінагенных, небяспечныхнебясmпечных раёнаў АмерыкіАмэрыкі, ён яшчэ быў мейсцам вялікай палітынай актыўнасьці. Тут працавалі арганізацыі “Чорныя Пантэры”, “Нацыя Іслама” і іншыя. Бамбаатаа, свой чалавек у вулічным асяродзі, зрабіў цікавы крок. У 1973 годзе ён з’арганізаваўарганізаваў нейкую частку моладзі ў групоўку, якую назваў Zulu Nation. Яе першапачатковым ядром была брэйк-дэнсавая група Zulu Kings. Да новай арганізацыі з пачаткуcпачатку прыходзілі толькі чорныя людзі, пазьней лацінасы, а яшчэ пазьней усе іншыя – не гледзячынезалежна наад колерколеру скуры. Тады гэтагэтая арганізацыя пачала называцца Universal Zulu Nation.
Тэрмін Зулу, быў запазычаны з аднайменнага фільма [[Майкл Кейн|Майкла Кэйна.Кейна]], Пасьляпасьля прагляду якога, уў 1964 годзе, Бамбаатаа пачаў цікавіцца сваімі афрыканскімі каранямі й па магчымасьці ўцягваў у свае зацікаўленасьці сябраў. Згодна з іх поглядамі, іх арганізацыя адмаўляецца ад усялякіх расавых адрозьненьняў, жадае толькі міра й раўнапраўя сярод людзей. Лічыць, што музыка гэта найлепшы сродак для пераадоленьня ўсіх бар’ер паміж людзьмі.
Наступным чалавекам, без якога нельга казаць пра Хіпгіп-Хопгоп, зьяўляецца Джозэф Сэддлер, больш вядомага пад мянушкай “Grandmaster Flash”. Яго заслуга ў тым, што ён першы пачаў працаваць з мікшэрам пры дзьвух грамафонах. Такім чынам, зьявілася магчымасьць падчас ігры кружэлкі на першым грамафоне, слухаць у слухаўках[[Навушнікі|навушніках]], тое што гучыць на другім і ўключаць яго гук для публікі толькі тады, калі гэта трэба, пры дапамозе рухавічка на пульце, называемага зараз “cross-fader’ам”.
Без чаго яшчэ рэпРэп не быў бы рэпам?! Дакладна – без “скрэтчаў” (што ў перакладзе з ангельскай значыць – скрыжатаньне). Прыдумаў яго вучань Грандмастэра – якога звалі Grandwizard Theodore. Скрыжатаньне гэтае робіцца якраз тым рухавічком, прымяненьне якому выдумаў сам настаўнік, выразаявыразаючы адпаведныя гукі й рухам рукі іх паўтарая.
Пад канец 701970-х Хіпгіп-Хопгоп пачаў папулярызавацца. З пачаткуСпачатку толькі ў Н’ю Нью-Ёрку. Акрамя Бронкса, ді-джэідыджэі пачалі выступаьвыступаць у суседніх кварталах – Harlem і Queens[[Кўінз]]. Звычайна, рабілі яны гэта на адчыненых пляцоўках. Менавіта тады й пачаліся музычныя бітвы паміж ді-джэямідыджэямі. Кожны хацеў даказаць, што ён лепшы. ПерамагіліПерамагалі часьцей за ўсё тыя, у каго была найлепшая апаратура. Так, якпаколькі маглі літаральна заглушыць супраціўніка. Адбываліся таксама там і спаборніцтвы паміж масьцерамімайстрамі брэйка. Гэта, дарэчы, прывяло да пазытыўных наступстнаступстваў.
Па-першае, абнізіласязьнізілася агульная агрэсыўнасьць разборак паміж вулічнымі бандамі. Нэгатыўная энэргія рэалізавалася ў іншай форме.
Па-другое, моладзь, зацікаўленая Хіпгіп-Хоп’амгоп’ам, была адцягнута ад наркотыкаў і алкаголяалкаголю, паколькі заняткі брэйкам – рэч фізычна вельмі цяжкая.
Рэп, - гэта рытмічная хуткагаворкаскорагаворка, якая выконваецца, і тут увага, прадстаўнікамі Хіпгіп-Хопгоп культуры. Гэта вельмі важна., Бобо нельга назваць рэперам чалавека, які выконвае рэчытатывы пад музыку, але не зьяўляецца прадстаўніком культуры.
Рэп мае вельмі шмат карнейкаранёщ, якія ў большасьці датычаць чорнай культуры. Перад ўсім гэта традыцыя афрыканскіх паэтаў-казальнікаў (Griots). Далей, хуткае, рытмічнае вымаўленьне тэкстаў малітвмалітваў і казаньняў характэрная для чорных пратэстанскіх гмін у ЗША. Пазьней – скэт (scat) – зусім новы від джазавага імправізіраванага сьпяваньня з выкарыстаньнем бязмысьльных складаў – быў выдуманы ў 40-х гадах “боперамі”, і ў першую чаргу трубачом Діззі Гіллеспі ({{мова-en|Dizzy Gillespie}}). Хоць яшчэ да зьяўленьня бопа, Кэб Каллоўэй выкарыстоўваў элементыэлемэнты тарабарскай мовы ў праграмах свайго біг-бэнда. ХуткагаворкаСкорагаворка выкарыстоўвалася на чорных радыёстанцыях ді-джэямідыджэямі ў 501950-х й 601960-х гадах, і называлася jive-talking. Як гэта неня дзіўна, але некаторыя да вытокаў рэпу залічваюць рытмічныя выхвальна-пагражаючыя тэксты, вымаўляемыя баксэрамі на рынгу перад бойкай. Так як рабіў гэта вядомы баксэр Мухамэд[[Махамад Алі]]. Адной з рыс раньняга рэпу зьяўляецца хвальба, так званае (braggadocio, што ў перакладзе з італьянскай мовы значыць – хваліцца). А тое, што ў хуткагаворкахскорагаворках прысутнічае не толькі жорсткая рытмічная аснова, але й рыфмы – і зрабіла рэп сапраўдным мастацтвам, адметнасьцю сучаснай паэзіі.
Сучасныя спецыялістыспэцыялісты разьдзелаюцьразьдзяляюць рэп на шматшэраг іншых напрамкаў, зыходзячы з розных заснаваньняў: геаграфічных, сэнсавых, музычных і гэтакг. далейд. Але хто б і дзе не выконваў яго, важна, які ўзровень пабудаваньня тэкстаў, наколькі рэп насамрэч набліжаецца да паэзіі. Пры тым, як у сэнсе зьместу, так і рыфмы. І таму ў асяродзіасяродзьдзі прафесыяналаў, склалася сур’ёзнае стаўленьне да тэкстаў. Таму зараз аб’ектыўна можна сказаць, што найлепшыя тэкставікі сярод усіх музычных накірункаў – гэта рэперы.
Адным з фактараў папулярызацыі Хіпгіп-Хопа,гопа было мастацтва “графіці”“[[графіці]]”. Яно нагадала пра сябе, літаральна выехаўшы з чорных раёнаў на сьценках вагонаў метромэтро, якое езьдзіла праз увесь Н’юНью-Ёрк. Хлапчукі з балончыкамі з фарбай у руках, ноччу хутка размалёўвалі цягнікі й вагоны ў сваім стылюстылі, бліскімблізкім да поп-арту. З часам, некаторыя малюнкі, самых цікавых прадстаўнікоў вулічнага малярства перавандравалі са сьцен будынкаў і вагонаў метромэтро, да артыстычных галярэйгалерэй Манхэтана[[Мангэтан]]а.
І апошняе, некалькі слоў пра мадэль эвалюцыі. Як разьвіваліся музычныя накірункі двадцатага стагодзя й якія прывялі да стварэньня Хіп-Хоп’а. Бо нельгаНельга распавядаць пра Хіпгіп-Хопгоп, не ведаючы яго караней.
З пачатку быў Фольк (Folk). Фольк менавіта з афрыканскага кантынэнта. Паколькі перкусыя, без якой мызараз ненемагчыма можам заразўявіць сабе ўявіць сучасную музыку, была асаблівасьцю менавіта паганскіх, язычніцкіх племёнплямён, якія захаваліся ў АфрыцэАфрыцы да нашых часоў, а не так як на Эўрапейскім кантынэньцекантынэнце, якія амаль цалкам зніклізьніклі дзякуючы Крыжакам,. Такім лічучынам, што сучасную музыку дала нам менавіта чорная землязямля Афрыкі. А Эўрапейская памёрла разам з Шапэнам, Бахам, Моцартам і іншымі.
Афрыканскія нявольнікі, якіх першыя караблі прывезьлі ў сучасную АмерыкуАмэрыку ў 1619 годзе, прывезьлі з сабою таксама свой фальклёр.
З цягам часу, напрыканцыНапрыканцы дзевятнацтага стагодзястагодзьдзя пачаў зьяўляцца Блюз (Blues)[[блюз]], які карыстаў з фолька дзьвумя рукамі. Айцамі Блюзаблюза былі, патомкі нявольнікаў з Афрыкі. ПраТакім Афрыку я кажу адмысловачынам, каб яшчэ раз даказаць вам, што ЎСЕ (кажу гэта вялікімі літарамі)усе сучасныя музычныя гатункі маюць там свае карані. ў Афрыцы.
Амаль адначасова з Блюзамблюзам пачаў разьвівацца Госпэл ({{мова-en|Gospel [godspel]}}). Від сакральнай музыкі чорных, пратэстанскіх гмін.
На пачатку ХХ ст., са спалучэньня Блюзаблюза й у большай частцы Госпэла нарадзіўся Джаз (Jazz)[[джаз]], таксама музыка чорных.
Пасьля заканчэньня другойДругой сусьветнайСусьветнай вайны, са спалучэньня Джазаджаза й Блюзаблюза нарадзіўся папулярны гатунак, які з посьпехам існуе да сёняшніх дзён. А называўся ён Rhythm and Blues, у скароце R&B. ІМаецца тутна яўвазе не маю на ўвазе, папулярнуюпапулярная сёньня субкультурусубкультура R&B, абрывіатура якой разшыфроўваеццарасшыфроўваецца Rich and Beauty і называе клюбны Хіпгіп-Хопгоп (так званы [[кранк]], або Баўнс [bouns]) Р’энд’Б. А менавіта тую музыку, якую выконвалі такія вядомыя яе прадстаўнікі, як Ray Charles, Ruth Brown, The Drifters i The Coasters, а сучаны Рытм анд Блюз – гэта: Ashanti, Chris Brown, Ciara, Lauryn Hill, Usher, а не 50 Cent, Paul Wall, Snoop Dogg ці Puff Daddy.
Менавіта з гэтага гатунка, пры дапамозе Блюза й Джаза нарадзіўсянарадзіліся Рок (Rock)[[рок-музыка]] – Рок’н’Рол (Rock’n’Roll)[[рок-н-рол]]. Які яшчэ тады называлі белым Рытм энд Блюзам [({{мова-en|white r’n’b]}}). Прэкурсорамі Рок-н-Рола былі між іншым Chuck Berry (чорны), Elvis[[Элвіс Presley (белы)Прэсьлі]], Little Richard (чорны) і іншыя.
У Р’н’Б, пры спалучэньні з Госпэл, таксама бярэ свой пачатак музыка Соўл (Soul). Гэта адбываецца ў шэсьдзесятых1960-х гадах, калі зьяўляецца таксама Блэк Рок (Black-Rock) i Jazz-Fusion, спалучэньне джаза й рок-музыкі, прадстаўніком якога быў наш зямляк, легендарны ў Польшчы музыка – [[Чэслаў Немэн]].
У семідзесятых,1970-я з Р’н’Б вылучыўся таксама стыль – ДіскоДыска (Disco). А першы діскодыска гіт выканала сьпявачка Р’н’Б - DonnyDonna Summer, песьня называлася “I Love to Love Me, Baby”. Першапачаткова музыка ДіскоДыска была створана на патрэбы Ді-Джэяўдыджэяў, для іх брэйкаў і вылучаў яе электранічны рытм. Вінілы гэтыя пускалі ў розных тэмпах, для хуткіх і павольных танцаў. Пазьней, пад канец семідзесятых1970-х гэты стыль да пэрфекцыі давёў гурт БііДжыс [Bee Gees]. ▼У шэсьдзесятых зьяўляецца таксама Блэк Рок (Black-Rock) i Jazz-Fusion, спалучэньне Джаза й Рока. Прадстаўніком якога быў наш земляк, легендарны ў Польшчы музык – Чэслаў Немэн (Czesław Niemen).
Але я хачу сканцэнтравацца на іншым музычным стылю, які таксама вылучыўся ў семідзесятых1970-я, са спалучэньня Рытм энд Блюза, Соўлу й Джазаджаза, пабудаваны на характэрыстычныххарактарыстычных рытмавых структурах, глыбокім басе, кароткіх , рэзаных гітарных акордах, і разбудаваных духавых сэкцыях. Неаднакратна выкарыстоўваліся ў ім элемэнты псыхадэлічных гукаў і музыкі этнічнай афрыкіАфрыкі. На ўсё гэта накладаўся энэргічны й шчыры пераказ – groovi (груві). Гутарка йдзе пра Фанк (Funk), а дакладна пра Funk Bomb, айцец Хіпгіп- Хопагопа. Стваральнікам фанка лічыцца Сьвятой Памяці – Джэймс Браўн, які пакінуў наш сьвет не цэлы год тамупамёр 25 сьнежня , на Ражство Хрыстова 2006 года. Гэта быў моцны ўдар для аматараў як фанка, так і Хіпгіп- Хопагопа. Бо роўна як для маладых , так і вядомых ужо выканаўцаў ён быў інспірацыяй да апошніх сваіх хвілін. Гэты чалавек на працягу сваёй кар’еры выдаў, увага – 92 афіцыйных альбома . 92 (!!!), першы ўзь якіх выйшаў у 59 годзе, а апошні ў 2002 . Думаю зараз самі разумеецегодзе. Фанк гэта экстраваганцыя ў модзе, у паводзінах, у жыцьці. А зараз яшчэ , бясконцая бібліятэка самплаў, якія з такім замілаваньнем выкарыстоўваюць Хіпгіп- Хопгоп Ді-Джэідыджэі й бітмэйкеры. Выкарыстоўваюць зараз і выкарыстоўвалі раней. ▼▲У семідзесятых, з Р’н’Б вылучыўся таксама стыль – Діско (Disco). А першы діско гіт выканала сьпявачка Р’н’Б - Donny Summer, песьня называлася “I Love to Love Me, Baby”. Першапачаткова музыка Діско была створана на патрэбы Ді-Джэяў, для іх брэйкаў і вылучаў яе электранічны рытм. Вінілы гэтыя пускалі ў розных тэмпах, для хуткіх і павольных танцаў. Пазьней, пад канец семідзесятых гэты стыль да пэрфекцыі давёў гурт БііДжыс [Bee Gees].
Менавіта таму, пад канец семедзесятых1970- х - пачатку васьмідзесятых,1980-х у паўднёвым раёне Бронкса ў Н’юНью Ёрку, з Фанка, з лёгкай прымесьсю Р’н’Б – нарадзіўся Рэп (Rap), адзін з чатырох элементаў (DJing, Rap, Break-Dance, Graffiti) культуры Хіпгіп- Хоп (Hip-Hop)гоп. ▼▲Але я хачу сканцэнтравацца на іншым музычным стылю, які таксама вылучыўся ў семідзесятых, са спалучэньня Рытм энд Блюза, Соўлу й Джаза, пабудаваны на характэрыстычных рытмавых структурах, глыбокім басе, кароткіх , рэзаных гітарных акордах, і разбудаваных духавых сэкцыях. Неаднакратна выкарыстоўваліся ў ім элемэнты псыхадэлічных гукаў і музыкі этнічнай афрыкі. На ўсё гэта накладаўся энэргічны й шчыры пераказ – groovi (груві). Гутарка йдзе пра Фанк (Funk), а дакладна пра Funk Bomb, айцец Хіп-Хопа. Стваральнікам фанка лічыцца Сьвятой Памяці – Джэймс Браўн, які пакінуў наш сьвет не цэлы год таму 25 сьнежня, на Ражство Хрыстова 2006 года. Гэта быў моцны ўдар для аматараў як фанка, так і Хіп-Хопа. Бо роўна як для маладых так і вядомых ужо выканаўцаў ён быў інспірацыяй да апошніх сваіх хвілін. Гэты чалавек на працягу сваёй кар’еры выдаў, увага – 92 афіцыйных альбома. 92 (!!!), першы ў 59 годзе, а апошні ў 2002. Думаю зараз самі разумееце. Фанк гэта экстраваганцыя ў модзе, у паводзінах, у жыцьці. А зараз яшчэ, бясконцая бібліятэка самплаў, якія з такім замілаваньнем выкарыстоўваюць Хіп-Хоп Ді-Джэі й бітмэйкеры. Выкарыстоўваюць зараз і выкарыстоўвалі раней.
▲Менавіта таму, пад канец семедзесятых-пачатку васьмідзесятых, у паўднёвым раёне Бронкса ў Н’ю Ёрку, з Фанка, з лёгкай прымесьсю Р’н’Б – нарадзіўся Рэп (Rap), адзін з чатырох элементаў (DJing, Rap, Break-Dance, Graffiti) культуры Хіп-Хоп (Hip-Hop).
== Вонкавыя спасылкі ==
|
