Людовік II (кароль Італіі): розьніца паміж вэрсіямі

'''Людовік ІI''' ([[825]] — [[12 жніўня]] [[875]]) — кароль [[сярэднявечнае каралеўства Італія|Італіі]] ([[844]]—[[875]]), кароль [[Праванс]]а ([[863]]—[[875]]), імпэратар Захаду ([[850]]—[[875]]) з дынастыі [[Каралінгі|Каралінгаў]]. Сын імпэратара [[ЛотарЛётар I|ЛотараЛётара I]] і [[Ірмэнгарда Турская|Ірмэнгарды Турскай]].

[[Файл:Teilung Lotharingiens.png|справа|200пкс|Падзел каралеўства ЛотараЛётара ў [[855]] годзе]]

Неўзабаве пасьля заключэньня [[Вэрдэнская дамова|Вэрдэнскай дамовы]] [[843]] году бацька адаслаў Людовіка ў Італію. Папа рымскі [[СергійСэргіюш II (папа рымскі)|Сэргіюш II]] пайшоў насустрач маладому ўладару й зладзіў у ягоны гонар цудоўны прыём ў чэрвені [[844]] году, урачыста каранаваўшы яго каралём Італіі.

У [[846]] годзе [[арабы]] падняліся па [[Тыбр]]ы да самага [[Рым]]а й захапілі яго, у тым ліку разрабавалі [[сабор сьвятога Пятра]]. Кароль Людовік ўступіў у бітву зь імі, але пацярпеў паразу й ледзь здолеў выратавацца. У [[850]] годзе папа [[Леў IV (папа рымскі)|Леў IV]] вянчаў Людовіка імпэратарскай каронай. Князь [[Салерна]] [[СіконульфСыконульф]] зьявіўся да Людовіка, прысягнуўшы яму на вернасьць і заплаціўшы значную суму грошай. Заручыўшыся зьвязам зь ім, Людовік рушыў супраць арабаў з усім сваім войскам, што знаходзілася ў Італіі. Князь [[Бэнэвэнта]] выдаў яму знаходзіўшыхся ў ягоным горадзе арабаў, і Людовік загадаў пакараць сьмерцю іх, але гэтая лютасьць не спыніла ворагаў, якія рабілі жудасныя спусташэньні. Людовік дарэмна аблажыў [[Бары]] й неўзабаве адступіў.