Берасьцейскі мір: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
→‎Умовы: крыніца — https://ru.wikipedia.org/wiki/Брестский_мир?oldid=61074245
Радок 22:
У выніку былі дасягнутыя наступныя пагадненьні:
* замірэньне заключанае на пэрыяд з {{СС|7 сьнежня||24 лістапада}} да {{СС|17 сьнежня||4}};
* войскі застаюцца на займаных пазіцыяхпазыцыях;
* спыняюцца ўсе перакідкі войскаў, акрамя тых, што ўжо пачаліся.
 
Радок 29:
 
Савецкі бок, грунтуючыся на [[Дэкрэт пра мір|Дэкрэце пра мір]], прапанаваў прыняць за аснову перамоваў наступную праграму:
# Недапушчальныя ніякія гвалтоўныя далучэньні захопленых у час вайны тэрыторыяў; войскі, якія акупавалі гэтыя тэрыторыі, мусяць быць выведзеныя уў найкарацейшы тэрмін.
# Аднаўляецца поўная палітычная самастойнасьць народаў, якія былі яе пазбаўленыя ў часе вайны.
# Нацыянальным групам, якія ня мелі палітычнай самастойнасьці да войны, гарантаваная магчымасьць вольна вырашыць пытаньне пра прыналежнасьць да якое-кольвек дзяржавы ці пра сваю дзяржаўную самастойнасьць шляхам вольнага рэфэрэндуму.
Радок 56:
 
== Падпісаньне ==
{{СС|13 лютага|1918|31 студзеня}} на нарадзе з удзелам Вільгельма II, імпэрскага канцлера Гертлінга, кіраўніка нямецкага ведамства замежных справаў фон Кюльмана, Гіндэнбурга, Людэндорфа, начальніка марскога штабу і віцэ-канцлера было прынятае рашэньне аднавіць наступ на Ўсходнім фронце. Плянавалася заняць усю Прыбалтыку усутычўсутыч да Нарвы і аказаць узброеную падтрымку Фінляндыі.
 
Плян да апошняга моманту трымаўся ў сакрэце, і толькі 16 лютага ўвечары пра гэта было паведамлена савецкаму прадстаўніку, які заставаўся ў Берасьці-Літоўскім. Ужо 18 лютага ўдзень немцы пачалі наступ і да вечара ўзялі [[Дзьвінск]], дзе на той час знаходзіўся штаб расейскай 5-й арміі Паўночнага фронту. Бальшавіцкія часткі не аказалі па ўсім фронце сур’ёзнага супраціву<ref name="volkov">{{Артыкул|аўтар = Волков С. В.|загаловак = Праздник государственной измены?|арыгінал = |спасылка = http://www.novayagazeta.ru/society/51205.html|аўтар выданьня = |выданьне = Новая газета|тып = газэта|месца = |выдавецтва = |год = 2012-02-12|выпуск = |том = |нумар = 19|старонкі = |isbn = }}</ref>.
Радок 68:
На прыняцьце ўльтыматуму зь 10 пунктаў Савецкаму ўраду надавалася 48 гадзінаў. Першыя два пункты паўтаралі ўльтыматум ад 27 студзеня, то бок тычыліся тэрытарыяльных прэтэнзіяў. Акрамя таго, было прапанавана неадкладна ачысьціць [[Ліфляндыя|Ліфляндыю]] й [[Эстонія|Эстонію]] ад расейскіх войскаў і чырвонагвардзейцаў. Расея абавязвалася заключыць мір з [[УЦР|Украінскай цэнтральнай радай]], вывесьці войскі з [[Украіна|Украіны]] і [[Фінляндыя|Фінляндыі]], вярнуць [[Турэччына|Турэччыне]] анаталійскія правінцыі і прызнаць скасаваньне турэцкіх капітуляцыяў, неадкладна дэмабілізаваць войска, у тым ліку наваўтвораныя злучэньні, адвесьці свой флёт у [[Чорнае мора|Чорным]] і [[Балтыйскае мора|Балтыйскім морах]] і ў [[Паўночны Ледавіты акіян|Паўночным Ледавітым акіяне]] ў расейскія парты і раззброіць яго. Акрамя вайскова-палітычных, ультыматум таксама зьмяшчаў патрабаваньні гандлёва-эканамічнага характару.
 
23 лютага, ужо ў пэрыяд 48-гадзіннага ўльтыматуму, адбылося паседжаньне ЦК РСДРП(б), на якім Ленін запатрабаваў прыняцьця нямецкіх умоваў, пагражаючы сваёй адстаўкай, што фактычна азначала раскол партыі. Пад уплывам пагрозы Леніна Троцкі, нягледзячы на непрыняцьце мірнай дамовы, адмовіўся ўдзельнічаць у дыскусіі. Ягоная пазыцыя прымусіла завагацца й іншых удзельнікаў. Падчас галасаваньня Троцкі, [[Фэлікс Дзяржынскі|Дзяржынскі]], Ёфэ ій [[Мікалай Красьцінскі|Красьцінскі]] ўстрымаліся, што дазволіла прыняць рашэньне сям’ю галасамі супраць чатырох.
 
Толькі за 2,5 гадзіны да сканчэньня тэрміну ўльтыматуму з агромністымі цяжкасьцямі, 126 галасамі супраць 85 з 26 устрымаўшыміся Ленін здолеў прасунуць рашэньне праз [[УЦВК]]. А 7-й раніцы 24 лютага ў Бэрлін пайшла тэлеграма пра прыняцьце нямецкіх умоваў і гатоўнасьць выслаць дэлегацыю ў Берасьце-Літоўскае. Гэтае рашэньне выклікала рашучыя пратэсты «левых камуністаў» і [[эсэр]]аў.
 
Савецкая дэлегацыя вярнулася ў Берасьце-Літоўскае 1 сакавіка. Да гэтага часу міністры замежных справаў супернікаў ужо зьехалі ў Бухарэст заключаць дамову з Румыніяй. Ніхто з бальшавіцкіх лідэраў ня маў жаданьня ставіць свае подпісы пад ганебнай для Расеі дамовай (наркамзамспраў Троцкі сышоў у адстаўку, Ёфэ ій Зіноўеў адмовіліся ехаць, [[Рыгор Сакольнікаў|Сакольнікаў]] пагражаў падаць у адстаўку), аднак пазьней Сакольнікаў усё ж пагадзіўся. Дэлегацыя на чале зь ім і ў складзе: Пятроўскі, Чычэрын, Карахан і 8 кансультантаў — падпісала дамову без усялякіх абмеркаваньняў 3 сакавіка. Цырымонія падпісаньня адбылася ў Белым палацы{{Заўвага|Колішняя царква сьвв. Пятра й Паўла, пабудаваная ў XVII стагодзьдзі}}<ref>[http://www.brest-fortress.by/?sec=21 Мемориальный комлекс «Брестская крепость-герой»]</ref>. Пасьля падпісаньня мірнае дамовы ў асяродзьдзі вышэйшых ваенных кіраўнікоў адбыўся раскол з нагоды легітымнасьці дагавору. [[Кірыл Шутко]], [[Мікалай Падвойскі]] й [[Мікалай Крыленка]] папрасілі Саўнаркам вызваліць іх ад займаных пасадаў, што было прынята 13 лістапада.
 
== Умовы ==