Асманская імпэрыя: розьніца паміж вэрсіямі

Асманская імпэрыя была першапачаткова часткай уладаньняў [[сэльджукі|сэльджукаў]]. У [[1299]], [[Асман I]] аб'яўляеабвяшчае незалежнасьць Атаманскага прынцыпіята, яго праўнук [[Мурад I]] быў першым, хто абвясьціў тытул валадара Асманскай дзяржавы — [[султан]]ам. Пасьля заваяваньня [[Канстантынопаль|Канстантынопаля]] ў [[1453]] г., дзяржава стала магутнай імпэрыяй.

У 17-м стагодзьдзі, пад уплывам зьнешніх і нутраных ворагаў, дарагіх войнаў, асабліва супраць [[Пэрсія|Пэрсіі]], [[Расейская імпэрыя|Расеі]] і [[Аўстра-Вугоршчына|Аўстра-Вугоршчыны]], пачынаецца палітычны і эканамічны спад. Нягледзечы на цяжкія абставіны імпэрыі і дагэтуль атрымоўваецца заставацца адной з найболей важных палітычных сілаў у [[Эўропа|Эўропе]] і [[Заходняя Азія|Заходняй Азіі]]. У [[Першая сусьветная вайна|Першай сусьветнай вайне]], далучылася да цэнтральных сіл, якія ў выніку прайгралі вайну. ПасляПасьля турэцкай вайны за незалежнасьць ([[1918]]—[[1923]]), на астатках былой імпэрыі [[29 кастрычніка]] [[1923]] ўтвараецца новая краіна — [[Турэччына|Рэспубліка Турцыя]].

Адным з посьпехаў сацыяльнай структуры Асманскай імпэрыі было адзінства, якое існавала сярод шматнацыянальнасьці насельніцтва, праз арганізацыю названую, як [[мілет]]. Мілеты ўяўлялі сабой рэгілійныя групы, якім дазвалялі ўстаёлўваць уласныя адміністрацыйныя установыўстановы, паводле Асманскага кіраваньня. Таксама дазвалялася захоўваць уласныя рэлігійныя законы, традыцыі і мову, пад агульнай абаронай султана. Такім чынам мілеты паслужылі ключом да даўгавечнасьці імпэрыі. Ужо ў часы панаванняпанаваньня [[Мэхмэд II|Мэхмэда II]], шырокія правы атрымалі [[фанарыёты]] і [[габрэі]]. У выніку, адносна высокая ступень недапушчэня этнічных розніцрозьніц, была адной ззь яе самых вялікіх сіл у аб'яднанніаб’яднаньні новых вобласьцей, але гэтая неасымілюючая палітыка стала слабасьцю, пасьля павышынняпавышэньня [[нацыяналізм]]у ў народаў, якія апынуліся ў складзе Асманскай імпэрыі.