[[Файл:Vorontsov South View.JPG|міні|left|200пкс|Паўднёвы фасад палацу ў Алупцы.]]
[[Файл:Elzbieta Branicka.jpg|thumb|150px|Елізавета Ксавер’еўна Варанцова, з Браніцкіх]]
Варанцову абавязаны: [[Адэса]] — пашырэньнем гандлёвага значэньннязначэньньня і павелічэньнем дабрабыту; [[Крым]] — разьвіцьцём і ўдасканаленьнем [[вінаробства]], уладкаваньнем выдатнай шашы ўздоўж паўднёвага берагу паўвыспы, разьвіцьцём [[земляробства]] і [[лесагадоўлі]]. Таксама ім пабудаваны Варанцоўскі палац у Алупцы.
Ім запачаткаваная ў Наваросіі гадоўля тонкарунных авечак.
Радок 60:
Пры ім жа ў [[1828]] атрымала пачатак параходзтва па [[Чорнае мора|Чорным моры]].
За часоў губэрнатарства графа Варанцова уў [[Кішынёў|Кішынёве]], а затым пад ягоным даглядам у Адэсе знаходзіўся ў высылцы ([[1820]]—[[1824]]) [[Аляксандар Пушкін|А. С. Пушкін]]. З прычыны таго, што ў Пушкіна завязаўся раман з жонкай губэрнатара Елізаветай Ксавер’еўнай, народжанай графіняй Браніцкай (дачкой Францішка Ксавэрыя [[Францішак Ксавэры Браніцкі|Браніцкага]]) граф зрабіўся аб’ектам шматлікіх зьедлівых, хоць далёка не заўсёды справядлівых эпіграмаў Пушкіна: «Сказали раз царю, что наконец…», «Полу-милорд, полу-купец…», «Певец Давид хоть ростом мал…», «Не знаю где, но не у нас…»; Пушкін высьмейвае ў іх ганарлівасьць, сэрвільнасьць (на ягоны погляд) і [[англаманія|англаманію]] губэрнатара.
