Школа Аналаў: розьніца паміж вэрсіямі

Прадстаўнікі: ([[Фэрнан Брадэль]] і [[Эрнэст ЛаброўсЛяброўс]]) набылі шырокую вядомасьць пасьля заканчэньня [[Другая сусьветная вайна|Другой сусьветнай вайны]]. Тады ж школа інстытуцыяналізавалася ў заснаванай ў [[1947]] годзе 6-ай сэкцыі пры Вышэйшай школе практычных дасьледваньняў (École Pratique des Hautes Études) ў [[Парыж]]ы. "Аналы" сталі самым уплывовым накірункам ў фаранцускай гістарыяграфіі і зрабілі значыны ўнёсак у міжнародным маштабе.

Галоўнымі прадстаўнікамі трэцяга пакаленьня школы Аналаў сталі [[ГеоргЖорж Дзюбі]] (George Duby), [[Пьер Шён]] (Pierre Chaunu), [[Жак Ле Гоф]] (Jacques Le Goff) і [[Эмануэль Ле Рой Ладзюры]] (Emmanuel Le Roy Ladurie). Гэтае пакаленьне атрымала разьвіцьцё ў 1950-60-ыя гады. З эканамічнай і сацыяльнай гісторыі яны перайшлі да вывучэньня гісторыі культуры, тэмы якая дасягнула найбольшага росквіту ў [[1970]]-годзе.