Крыніцазнаўства: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
→Гісторыя крыніцазнаўства: выпраўленьне спасылак |
→Гісторыя крыніцазнаўства: выпраўленьне спасылак |
||
Радок 15:
Крыніцазнаўства як спэцыяльная гістарычная дысцыпліна сфармавалася ў [[Расейская імпэрыя|Расейскай імпэрыі]] толькі ў [[1890]]-я. Васіль Ключэўскі чытаў курс «Крыніцазнаўства» ў Маскоўскім унівэрсытэце ў [[1894]] годзе. У пачатку 20 стагодзьдзя вялікую ролю ў разьвіцьці крыніцазнаўства мелі працы Аляксея Шахматава па вывучэньні летапісаў і Аляксандра Лапо-Данілеўскага, які распрацаваў мэтадалёгію крыніцазнаўства і арыгінальны падыход у дасьледаваньні крыніц.
Пасьля [[Першая сусьветная вайна|Першай сусьветнай вайны]] зьмяняецца падыход да вывучэньня крыніц. [[Люсьен Феўр]] і [[Марк Блок]], прадстаўнікі францускай [[Школа Аналаў|школы «Аналаў»]], напачатку 30-ых гадоў [[20 стагодзьдзе|20]] стагодзьдзя прапанавалі выкарыстоўваць у дасьледаваньнях прынцып «татальнай гісторыі», т.б. вывучэньне гістарычных падзей з розных пунктаў гледжаньня: палітычнай, сацыяльнай, эканамічнай, псыхалягічнай.
У [[1950]]-я [[Фэрнан Брадэль]] і [[Жак Лё Гоф]], зьвярнулі ўвагу на вывучэньне мэнталiтэту розных народаў. У [[1980]]–[[1990]]-я пад уплывам ідэй [[постструктуралізм]]у і [[постмадэрнізм]]у ([[Жак Дэрыда]] і інш.) азначыўся «лінгвістычны» і «антрапалягічны» паварот у дасьледаваньнях па гісторыі, які арыентаваны на вывучэньне асабістага досьведу чалавека ў гісторыі.
| |||