Беніца: розьніца паміж вэрсіямі

З [[1634]] Беніца знаходзілася ў валоданьні роду [[Коцелы|Коцелаў (Катлоў)]]. Пры двары ўласьнікаў маёнтку жыў і працаваў філёзаф П. Мотвіл, існавалі бібліятэка, архіў, мастацкая галерэя, парк, сад, сажалкі з каналамі. У [[1701]] року [[Міхал Казімір Коцел]], які быў [[кашталяны віцебскія|віцебскім кашталянам]] збудаваў у мястэчку касьцёл і кляштар бэрнардынаў. Як сьведчыць легенда, у 1700 року пан Коцел са сваёй сям’ёй ехаў ззь Беніцы ў [[Ашмяны]]. І так здарылася, што коні панесьлі панскую брычку, у якой была толькі маленькая дачка Коцелаў. Калёсы маглі перавярнуцца, і дачка загінула б. Шляхціц пасьпеў толькі ўкленчыць і папрасіць дапамогі ў Божае Маці. І тут коні, якія беглі, як звар’яцелыя, імгненна спыніліся. Дзякуючы за цуд, пан Коцел даў клятву пабудаваць на гэтым месцы касьцёл, і праз год стрымаў сваё слова<ref name="nn.by">Беніца. Пустка [http://nn.by/?c=ar&i=12619].</ref>.

У [[1939]] Беніца ўвайшла ў [[БССР]], дзе ў [[1940]] зрабілася цэнтрам сельсавету (існаваў да [[1959]]). У [[1948]] савецкія ўлады зачынілі касьцёл і царкву і ператварылі іх у склады, сямейны склеп Коцелаў і Швыкоўскіх быў разрабаваны, падчас чаго касьцякі былых гаспадароў проста звалілі ў кучу, труны паразьбівалі, а надмагільныя пліты павыкідалі на вуліцу<ref>Беніца. Пустка [http://name="nn.by"/?c=ar&i=12619].</ref>, а ў [[1987]] — зьнішчылі муры палаца Коцелаў. Станам на [[1990]] у вёсцы было 123 двары.