Уладзіслаў Галубок: розьніца паміж вэрсіямі

У [[1917]]—[[1920]] гадах — актор і рэжысэр [[Першае таварыства беларускае драмы і камэдыі|Першага таварыства беларускае драмы і камэдыі]]. З [[1920]] да [[1922]] году — загадчык мастацкага аддзела ў [[Народны камісарыят асьветы|Народным камісарыяце асьветы]] [[ БССР]]. Адзін з заснавальнікаў беларускага [[СССР|савецкага]] тэатра. У 1920 годзе стварыў беларускі вандроўны тэатар, які называўся «[[Беларускі трэці дзяржаўны тэатар|Трупа Галубка]]». Вандроўны тэатар пабываў са сваімі спэктаклямі ў самых розных кутках Беларусі. Галубок адначасова выконваў абавязкі мастака-дэкаратара, музыканта-выканаўцы і рэжысёрарэжысэра. Аснову рэпэртуару складалі яго п’есы ''«Пан Сурынта», «Ганка», «Плытагоны», «Пінская Мадонна», «Васіль Хмель»'', у якіх раскрываецца барацьба беларускага народа за права «людзьмі звацца». Тэатар Галубка карыстаўся выключнай папулярнасьцю ў гледачоў. У [[1906]] годзе У.Галубок пачаў выступаць у пэрыядычным друку як паэт і празаік. Выдаў зборнік ''«Апавяданьні»'' ([[Пецярбург]], [[1913]]). З [[1917]] году выступаў як драматург. У [[1968]] г. выйшаў зборнік ''«П’есы»'', у [[1982]] г. — «Творы». Аўтар публіцыстычных і тэатразнаўчых артыкулаў. Вядомы як мастак-дэкаратар і пэйзажыст. Першы [[Народны артыст БССР]].