Дэкаданс: розьніца паміж вэрсіямі

Тэрмін узьнік у [[Францыя|Францыі]] ў [[1880-я|80-х]] гадох [[19 стагодзьдзе|XIX стагодзьдзя]]. Асноўныя матывы дэкадансу — адчуваньне безнадзейнасьці, страта сэнсу быцьця, крызыс ідэалаў, тэмы сьмерці, адзіноцтва, «зыходу ў сябе». Характэрныя змрочныя настроі, культ вытанчанай, згасаючай прыгажосьці, часта грэбаваньне нормамі грамадзтва й маралі, эскапізм, індывідуалізм, ідэя свабоды творчасьці дзеля творчасьці. Дэкаданс праявіўся ва ўсіх відах мастацтва і ў розных стылях. У літаратуры ён найбольш выражаны ў творчасьці [[Эдгар Алан По|Э. По]], [[Оскар Фінгал О'Флэрці Ўайльд|О. Ўайльда]], [[Шарль Бадлэр|Ш. Бадлэра]], французскіх [[сымбалізм|сымбалістаў]] ([[Поль Верлэн|П. Верлэн]], [[Арцюр Рэмбо|А. Рэмбо]] ды інш.), таксама дэкаданс прыметны ў жывапісу ды графіцы стылю [[мадэрн]] (напр., [[Обры Бёрдслэй|О. Бёрдслэй]]).

 

 

[[de:Dekadenz]]