Шкловыдзіманьне: розьніца паміж вэрсіямі

У аснове шкловыдзіманьня, якое зьявілася ў апошнім стагодзьдзі да н. э., ляжыць выкарыстаньне дагэтуль невядомай шкляным майстрам уласьцівасьці — надзіманьня. Яно дало магчымасьць раздзьмувацьразьдзьмуваць маленькія балёнікі расплаўленага шкла, напускаючы ўнутар іх паветра. Такая ўласьцівасьць шкла палягае на ягонай вадкай структуры, дзе атамы ўтрымліваюцца разам моцнымі хімічнымі сувязямі ў бязладнай і хаатычнай сетцы<ref name="Frank">Frank, S 1982. Glass and Archaeology. Academic Press: London. ISBN 0-12-265620-2</ref><ref name="Freestone">Freestone, I. (1991). «Looking into Glass». In S. Bowman (ed.) ''Science and the Past''. pp.37-56. University of Toronto Press: Toronto & Buffalo. ISBN 0-7141-2071-5</ref><ref name="Pollard">Pollard, A.M. and C. Heron 2008. [http://books.google.com/books?id=CT_FWEfanCIC&printsec=frontcover Archaeological Chemistry]. The Royal Society of Chemistry ISBN 0-85404-262-8</ref>, а таму расплаўленае шкло ёсьць дастаткова вязкім для выдзіманьня і зацьвердзяе са зьніжэньнем тэмпэратуры<ref name="Cummings">Cummings, K. 2002. [http://books.google.com/books?id=nm387Ui_DEAC&printsec=frontcover A History of Glassforming]. University of Pennsylvania Press ISBN 0812236475</ref>.