«'''«Ка́левіпаэг»'''» ({{Мовамова-et|Kalevipoeg}} — сын Калева) — [[Эстонія|эстонскі]] гераічны [[эпас]] (1857—611857—1861), складзены эстонскім пісьменьнікам і лекарам [[Фрыдрых Кройцвальд|Фрыдрыхах Кройцвальдам]] на аснове народных паданьняў і песьняў. Аўтарам ідэі эпасу быў [[Фрыдрых Робэрт Фэльман]], правобразам паслужыў персанаж [[Эстонская міталёгія|эстонскай міталёгіі]] Калевіпаэг, сын асілка [[Калеў|Калева]]. У эпасе, як і ў цэлым у [[Эстонская літаратура|эстонскай літаратуры]], прасочваецца значны ўплыў фінскага гераічнага эпасу «[[Калевала]]».
== Мінуўшчына ==
Радок 37:
У вусных паданьнях эстонцаў Калевіпаэг здаўна вядомы зь легендаў пра стварэньне сьвету як малодшы сын зласьлівага асілка Калева (таксама Калевінэ, Калевіпаіс) і [[Лінда (эстонская міталёгія)|Лінды]], народжаны па сьмерці свайго бацькі.
Празь ягоныя дзеяньні звычайна тлумачацца асаблівасьці геаграфічнага рэльефу: скопішчы [[валун]]оў, накіданых Калевіпаэгам; [[Раўніна|роўні]] — мясьціны, дзе Калевіпаэг скасіў [[лес]], грады [[Холм|халмоў]] — сьляды ягонага ворыва, [[Возера|азёры]] — ягоныя студні, старажытныя [[Гарадзішчагарадзішча (археалягічны аб’ект)|гарадзішчы]] — ложы Калевіпаэга і да т. п. Калевіпаэг выкарыстоўвае валуны, каб кідацца імі ў ворагаў; скарыстаўшыся парадай [[вожык]]а, ужывае ў якасьці зброі вострыя краі дошак. У выніку ён памірае, адрубіўшы сабе ногі ўласным мечам, спрабуючы карыстацца ўласнымі інструкцыямі.
