{{Цытата|БрэсцкаяБерасьцейская пастаноўка «Раскіданага гнязда» нечакана ўразіць і зьдзівіць большую частку гледачоў, найперш тым, што на сцэне — зусім не «той» Купала, якога ўсе ведаюць яшчэ са школьных часоў. Аніякага бытавізму і псыхалягізму, якія ва ўсе часы лічыліся неад'емнай прыналежнасьцю дадзенага твора — у брэсцкім спэктаклі Купала паўстае перад намі сымбалістам, які спрабуе адшукаць, намацаць шлях беларускага народа да самаідэнтыфікацыі менавіта праз інтуітыўныя, часам нават інфэрнальныя, шляхі спазнаньня ўласнае душы. Менавіта таму і героі спэктаклю — ня проста сяляне, якіх хвалюе далейшае жыцьцё без зямлі і сродкаў для існаваньня, а — нібы самнамбулы, што на разламанай страсе ўласнага дома пры сьвятле поўні пакутліва імкнуцца зразумець, якім жа чынам адшукаць выйсьце з гэтага сьвету ў іншы, той самы, — звычна-побытавы. Разам з тым, у сваім мэсыджы рэжысэр выглядае пэсымістам: гняздо раскідваецца зусім ня панскімі паслугачамі, а найперш — заўсёднай самотнасьцю саміх беларусаў, у якіх нават унутры драматургічнай сям'і, апісанай Купалам, нармальныя сямейныя ўзаемаадносіны, калі бацькі і дзеці жывуць агульнымі клопатамі і падтрымліваюць адно аднаго, практычна адсутнічаюць. Героі разбрыдаюцца ў розныя бакі, і невядома, ці сустрэнуцца яны калі-небудзь яшчэ... Не верыць рэжысэр і ў тое, што хаця б хто-небудзь з іх натрапіць на тую сьцяжыну, якая сапраўды прывядзе іх да «светлай будучыні».| [[Тацьцяна Команава]]<ref>{{Спасылка
