Апалён: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д выпраўленьне спасылак |
дапаўненьне |
||
Радок 22:
У крыта-мікенскіх тэкстах яго імя не сустракаецца, згодна распаўсюджанай гіпотэзе, яго імя як Апаліўнас сустракаецца ў дагаворы цара Вілусы [[Алаксандус]]а з [[Муваталіс]]ам <ref>Гіндзін Л. А., Цымбурскі В. Л. Гамер і гісторыя Усходнега Міжземнамор'я. М., 1996. С.246-249</ref>.
== Міты ==
=== Нараджэньне === === Барацьба зь Піфонам ===
Затаіўшы крыўду за нанесеныя пакуты сваёй маці, з мэтай помсты юнак Апалён накіраваўся да пячоры [[Піфон]]а, дзе і зьверг пачвару закідаўшы стрэламі. Яго цела пахаваў непадалёк ад [[Дэльфы|Дэльфаў]], там жа аснаваў сьвяцілішча і аракул, а першымі жрацамі зрабіў крытскіх маракоў, якія праплывалі непадалёк.
=== Дафна ===
Стаяўшы каля зьвергнутага [[Піфон]]а, Апалён пабачыў нацягваючага сваю залатую стралу [[Эрас]]а, пасьмяяўся з яго: «ці не жадае ён перасягнуць ў славе самога Апалёна». На што скрыўджаны бог каханьня ўзьляцеў на высокі [[Парнас]], дастаў зь калчана дзьве стралы: адну выклікаючую любоў, а другую - зганяючую любоў. Першай стрэліў у высакамернага Апалёна, а другой ў німфу [[Дафна|Дафну]], дачку рачнога бога [[Пенэй|Пенэя]]. Пры сустрэчы Апалёна з німфай [[Дафна]]й, юнак закахаўся ў яе, аднак дзяўчына пабачыўшы маладога бога кінулася на ўцёкі. Бегла яна, колькі было моцы, пасьпяшыў за ёй і Апалён, і хутка нагнаў спужаную дзяўчо. Тая ўпала на зямлю і стала прасіць бацьку, каб той абараніў яе ад жудаснага вобраза Апалёна, каб зямля яе паглынула, тольки не бачыць яго. І раптам скура німфы пакрылася карой, косы ператварыліся ў лісьце лаўра, а рукі паднятыя ў гору сталі веткамі. Доўга стаяў засмучаны Апалён перад [[лаўр]]ам і нарэшце сказаў: «Няхай жа толькі твой вянок упрыгожвае маю галаву, тваё лісьце ўпрыгожвае мой калчан ды маю кіфару. Стой жа вечна зялёным.»
== Крыніцы ==
| |||