Жамойцкая мова: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
артаграфія |
|||
Радок 21:
Гаворка старажытных жмудзінаў была адной з гаворак тагачаснага ўсходнебалтыйскага клястару. Спачатку мова жмудзінаў была вельмі блізкай да [[Зэмгальская мова|зэмґальскае мовы]] і да [[13 стагодзьдзе|13 стагодзьдзя]] разьвівалася самастойна.
Пасьля вайны [[Вітаўт]]а з [[Тэўтонскі ордэн|Тэўтонскім ордэнам]] Жамойць канчаткова ўмацавалася як частка [[ВКЛ]] ([[Жамойцкае ваяводзтва]]). На гэты час прыпадае этап актыўнага кантактаваньня жмудзінаў з аўкштайтамі. У гэтыя ж часы жмудзіны канчаткова асымілявалі [[Куршы|куршаў]], якія жылі ў раёне сучаснае [[
Час станаўленьня літаратурнае агульналетувіскае мовы абмінуў жамойтаў бокам. Летувіскімі літаратарамі жамойцкая мова ўжывалася вельмі рэдка (паэма «Бірута» Сыльвэстра Валюнаса, «Шэсьць казак» Сымона Станевіча, «Звычаі старжытнае Верхняе Летувы й Жамойці» С. Даўкантаса), працэс утварэньня літаратурнага стандарту таксама абмінуў мову — для літаратурнага стандарту летувісы ўжылі аўкштайцкі дыялект без уліку жамойцкіх гаворак. У выніку аформіўся асобны жамойцкі літаратурны стандарт. З [[20 стагодзьдзе|20 стагодзьдзя]] жамойцкая мова мае ўласны альфабэт на [[Лацінскі альфабэт|лацінскай аснове]].
|