Канфэдэрацыйныя Штаты Амэрыкі

Канфэдэратыўныя Штаты Амэрыкі, таксама Канфэдэрацыя, Канфэдэратыўныя Штаты і Поўдзень (па-ангельску: Confederate States of America, Confederacy) — дзяржаўнае ўтварэньне, існаваўшае ў 1861—1865 гадох, якое складалася з адзінаццаці рабаўладальніцкіх штатаў поўдню, абвясьціўшых сваю незалежнасьць ад ЗША. Сэпаратысты сьцвярджалі, што Канстытуцыя ЗША — дамова паміж штатамі, зь якой кожны бок мог выйсьці без папярэдняга абмеркаваньня зь іншымі. Урад ЗША (Зьвяз) у сваю чаргу абвясьціў сэцэсію штатаў паза законам. Пасьля атакі Канфэдэрацыі на форт Самтэр ЗША выкарысталі ваенныя сродкі дзеля разгрому Канфэдэрацыі. Ніводная дзяржава сьвету не прызнала незалежнасьці Канфэдэратыўных Штатаў Амэрыкі, але некаторыя прызналі іх статус ваюючага боку ў канфлікце.

Канфэдэратыўная канстытуцыя зь сямі штатаў — Паўднёвай Караліны, Місысыпі, Флорыды, Алабамы, Джорджыі, Луізыяны і Тэхасу — утварыла «сталы фэдэральны ўрад» у Мантгомэры, Алабама. Пасьля прызыву Абрагама Лінкальна да войскаў адбіць Самтэр і іншую фэдэральную маёмасьць на Поўдні, да зьвязу далучыліся яшчэ чатыры штаты: Вірджынія, Арканзас, Тэнэсі і Паўночная Караліна. Мізуры і Кентукі былі прадстаўленыя партызанскімі групоўкамі з адпаведных штатаў.