Рымска-каталіцкі касьцёл у Беларусі: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
XHCKidx (гутаркі | унёсак)
Радок 71:
 
== Другая сусьветная вайна ==
[[Файл:Kaszyra 240.jpg|міні|ДабраславёныБлаславёны [[Юры Кашыра]]]]
[[Файл:Leszczewicz 240.jpg|міні|ДабраславёныБлаславёны [[Антон Ляшчэвіч]]]]
У час [[Другая сусьветная вайна|Другое сусьветнае вайны]] нямецкія акупацыйныя ўлады (асабліва [[Вільгельм Кубэ]]) праводзілі ў дачыненьні да Каталіцкай Царквы ў Беларусі палітыку лавіраваньня. ЯныНа дазваляліпачатку яны дазволілі адраджць рэлігійнае жыцьцё з мэтай выкарытаць антысавецкія настроі вернікаў і каталіцкага сьвятарства ў сваёй прапагандзе, аднак баяліся прапольскіх памкненьняў. Беларускія каталікі ў [[1942]] у лісьце да Кубэ прасілі дазволу, каб правесьці беларусізацыю Каталіцкай Царквы. Частка беларускіх ксяндзоў (напрыклад, [[Вінцэнт Гадлеўскі]]) спрабавала ў гэтым супрацоўнічаць з акупацыйнымі ўладамі, але няўдала. Многія ксяндзы ўдзельнічалі ў антыфашыстоўскім руху, асабліва актыўным было польскае сьвятарства ў [[Армія Краёва|Арміі Краёвай]], якая для капэлянаў і афіцэраў мела нават падпольны часопіс «[[Sursum corda]]». За ўдзел у антыфашыстоўскім руху (ці паводле абвінавачваньня ў гэтым) акупантамі было загублена больш за 100 каталіцкіх сьвятароў (у тым ліку [[Юры Кашыра]], [[Антон Ляшчэвіч]], сёстры-[[назарэтанкі]]). На [[1945]] у БССР захвалася 325 касьцёлаў, 90 былі разбураныя ў вайну.
 
== БССР ==