'''Вэеспасіян Флавій''' ([[9]] — [[79]]) — рымскі імпэратар (69—79), заснавальнік [[дынастыя Флавіяў|дынастыі Флавіяў]].
Першы імператар, што паходзіў з незнатнайнязнатнай сям'і. У часы імпэратарства [[Калігула|Калігулы]] быў ваенным трыбунам у Фракіі, потым квэстарам, а пасьля прадстаўніком вышэйшай судовай улады. У 51 г. быў прызначаны консулам, пазьней намесьнікам у Афрыцы. Пры імпэратарах [[Клаўдзій|Клаўдзіі]] і [[Нэрон]]е займаў вышэйшыя пасады ў магістратуры і камандаваньні. У 66 г. Нэрон прызначыў яго галоўнакамандуючым рымскага войска ў [[Палестына|Палестыне]]. Пасьля зьвяржэньня Нэрона прысягнуў на вернасьць са сваім войскам спачатку [[Гальба|Гальбе]], а пасьля яго забойства — [[Атон (імпэратар рымскі)|Атону]]. Аднак пасьля сьмерці апошняга (69) эгіпецкія войскі абвясьцілі Вэспасіяна імпэратарам. Будучы імпэратарам, ён уключыў многіх прадстаўнікоў правінцыяльнай знаці ў сэнат і распаўсюдзіў на іх шэраг правоў рымскага і лацінскага грамадзянства, умацоўваў сацыяльную базу рабаўладальніцкай імпэрыі, траціў вялікія сродкі на ўзьвядзеньне манумэнтальных грамадзкіх будынкаў. Пасьля сьмерці ў 79 пакінуў двух сыноў, [[Ціт]]а і [[Даміцыян]]а, якія таксама былі імпэратарамі.
