Царкоўная унія: розьніца паміж вэрсіямі

Царкоўныя уніі ў гісторыі Каталіцкай Царквы ўяўляюць сабой зьяднаньне Ўсходняй (праваслаўнай ці старажытнаўсходняй) Царквы або яе часткі з Заходняй (рымска-каталіцкай) Царквой на ўмовах прызнаньня Ўсходняй Царквою каталіцкай эклезіялёгіі і дагматыкі (уключаючы папскі прымат), але пры захаваньні ёю ўсходняга літургічнага абраду. Цэрквы, якія ўтварыліся ў выніку такой уніі, называюцца ўсходне-ўсходнімі каталіцкімі Цэрквамі.

Ад XIII стагодзьдзя заключэньня царкоўнай уніі дамагаліся ня толькі Рымскія папы, але і бізантыйскія імпэратары, якія разьлічвалі на дапамогу папства ў барацьбе супраць шматлікіх ворагаў [[Бізантыя|Бізантыі]], найперш супраць туркаў-сэльджукаў.

Аднак ня ўсе ўсходне-ўсходнія каталіцкія Цэрквы зьяўляюцца ўніяцкімі.

Усходне-каталіцкія[[Усходнія Каталіцкія Цэрквы]] бізантыйскага абраду называюцца грэка-каталіцкімі (у праваслаўных крыніцах яны часта называюцца ўніяцкімі).

Уніі былі падпісаны Каталіцкай Царквой таксама і з некаторымі старажытнымі ўсходнімі Цэрквамі (дахалкідонскімі), у выніку чаго былі створаны ўніяцкія Цэрквы халдэйскага (у Іраку[[Іра]]у), мараніцкага (у Лібане[[Лібан]]е і [[Сірыя|Сірыі]]), армянскага (на чале з патрыярхам кілікійскім у [[Турцыі]]), сірыйскага, копцкага (у [[Эгіпце]]) абрадаў. Першая унія [[Армянская Апостальская Царква|Армянскай Апостальскай Царквы]] з Рымам доўжылася з [[1195]] году да [[1375]] году.