Уладзімер Варна: розьніца паміж вэрсіямі

Нарадзіўся ў прадмесьці [[Менск]]у — [[Камароўка (Менск)|Камароўцы]], якой ён потым прысьвяціў верш. Яшчэ ў раньнім дзяцінстве ён зламаў нагу і, нягледзячы на тое, што доўга ляжаў у шпіталі, на ўсё жыцьцё застаўся кульгавым. Ягоная маці, Зінаіда Аляксееўна, расейка, выхавала яго на вершах [[Аляксандар Пушкін|Пушкіна]], [[Міхаіл Лермантаў|Лермантава]], [[Мікалай Някрасаў|Някрасава]], [[Аляксандар Блок|Блока]] ды іншых расейскіх паэтаў. У 1938 г.годзе Варна кінуў 8 клясклясу і паступіў рэпарцёрамрэпартэрам у [[БЕЛТА]]. Першы верш УладзіміраУладзімера Варны “На«На старт!”» быў надрукаваны 19 сьнежня 1940 г.году ў газэце “Сталинская«Сталинская молодежь”молодежь». У гады вайны ён працаваў зьменным майстрам на адным з заводаў у горадзе Молатаў (цяпер [[Перм]]) Молатаўскай (цяпер [[Пермская вобласьць|Пермскай]]) вобласьці (існуе меркаваньне што ён быў рэпрэсаваны), затым агентам па росшуку грузаў на станцыі Кізел, культарганізатарам на будаўніцтве БяразнікоўскагаБеразьнікоўскага хімкамбінату. Напрыканцы вайны паступіў літсупрацоўнікам у газэту Пермскай чыгункі. Друкаваўся ў альманаху “Прикамье”«Прикамье». Пасьля вяртаньня ў Беларусь: працаваў у рэдакцыі дзіцячай газэты “Зорька”«Зорька», быў літкансультантам акруговай газэты “Во«Во славу Родины”Родины», дзесяць гадоў працаваў у рэдакцыі маладзечанскаймаладэчанскай абласной газэты “Сталінскі«Сталінскі шлях”шлях» (потым “Красное«Красное знамя”знамя»). Некалькі гадоў з’яўляўсязьяўляўся спецкарэспандэнтамспэцкарэспандэнтам газэты “Літаратура«[[Літаратура і мастацтва”мастацтва]]». У 1962 г.годзе яго прымаюць у сябры [[Саюз пісьменьнікаў СССР|Саюзу пісьменьнікаў СССР]], у 1967 г.годзе ў [[Саюз пісьменьнікаў Беларусі|Саюз пісьменьнікаў Беларусі]]. Ён шмат друкуецца ў газэтах і часопісах “Нёман”«Нёман», “Смена”«Смена», “Огонек”«Огонек», “Молодая«Молодая гвардия”гвардия», “Юность”«Юность», “Молодой«Молодой колхозник”колхозник», “Литературная«Литературная газета”газета», «Литературная Россия”Россия», “Красная«Красная звезда”звезда», “Труд”«Труд» ды іншых. У перакладах У. Варны выходзяць апавяданьні [[Іван Навуменка|І. Навуменкі]] ды [[Іван Чыгрынаў|І. Чыгрынава]], вершы [[Мікола Аўрамчык|М. Аўрамчыка]], [[Пятрусь Броўка|П. Броўкі]], [[Анатоль Вялюгін|А. Вялюгіна]], [[Сяргей Дзяргай|С. Дзяргая]], [[Алесь Дудар|A. Дyдара]], [[Іван Муравейка|І. Муравейкі]], [[Пімен Панчанка|П. Панчанкі]], [[Міхась Пянкрат|М. Пянкрата]] ды іншых беларускіх паэтаў, а таксама вершы таджыцкіх і ўзбэцкіх паэтаў. У 1968 г.годзе УладзімірЎладзімер Варна прыяжджае на [[Камчатка|Камчатку]]. Дарэчы, ён шмат вандраваў -— пабываў у Крыме[[Крым]]е, [[Сярэдняя Азія|Сярэдняй Азіі]] ды на [[Калыма|Калыме]]. На Камчатцы ён працуе ў рэдакцыі газэты “Камчатская«Камчатская правда”правда», на абласным радыё, камчацкім рыбазаводзе, пісаў аб працы маракоў рыбалавецкага флёту ды сам хадзіў з імі на пуціну. ЗЗь першых дзён стварэньня абласной камчацкай пісьменьніцкай арганізацыі ён актыўна ўключаецца ў ейную працу. Памёр ад цяжкай хваробы ў Петрапаўлаўску-Камчацкім. У 1985 г.годзе Петрапаўлаўска-Камчацкі рыбалавецкі калгас імя У. І. Леніна прысудзіў У. Варне, за кнігу «Сколько у нас под килем» і цыкль вершаў аб рыбаках, літаратурную прэмію.