Панаваньне Этэльрэда было адзначана вялікай колькасьцю сутычак з [[вікінг|вікінгамі]]. У дзень сьвятога Брайса [[13 лістапада]] [[1002]] года па загаду Этэльрэда адбыўся [[гвалт у дзень сьвятога Брайса|гвалт дачанаўдатчанаў]], што жылі ў Ангельшчыне. Гэта прывяло да нападу з боку [[Свэн Вілабароды|Свэна Вілабародага]], які ў пэрыяд з [[1003]] па [[1007]] гады зьдзейсьніў некалькі набегаў. У 1007 годзе Свэн атрымаў адступныя й напады скончыліся да [[1013]] году, калі дацкі конунг захапіў ангельскі прыстол. Этэльрэд зьбег у [[Нармандыя|Нармандыю]], аднак неўзабаве ў [[1014]] годзе Свэн сканаў, і [[Ўітэнагемот]] зноўку абраў Этэльрэда на каралеўскую пасаду. Але дацкі флотфлёт абвесьціў каралём [[Кнуд Вялікі|Кнуда]], сына Свэна, з-за чаго пачалася вайна, падчас якой памёр і Этэльрэд.
== Спадчыньнікі ==
У Этэльрэда было немення менш за шаснаццаць дзяцей ад двух шлюбаў. Першая жонка, Эльфгіфу, памерла ў 1002 годзе. Сын ад гэтага шлюбу, [[Эдмунд Жалезнабокі|Эдмунд]], спадкаваў трон. Другі шлюб адбыўся ў 1002 годзе, Этэльрэд ажаніўся з Эмай Нармандзкай. У [[1042]] годзе, сын Эмы, [[Эдўард Спавяданьнік]], таксама абіраецца каралём ангельшчыны. [[Вільгельм I Заваёўнік]], унучаты пляменьнік Эмы й кузэн Эдўарда, выкарыстаў гэтае сваяцтва як падставу ангельскай кароны.
