Барыс Іванавіч Сачанка: розьніца паміж вэрсіямі

Бацька, Іван Мікалаевіч, працаваў у хімлясгасе. Маці, Вера Міхайлаўна, працавала ў калгасе, але мусіла шмат клапаціцца пра дзяцей, якіх у сям’і было сямёра. У [[1943]] годзе нацыскіянацысцкія войскі спалілі [[Вялікі Бор (Хойніцкі раён)|Вялікі Бор]], а у чэрвені таго ж года,году Барыс, разам з бацькамі, быў вывезены ў [[Нямеччына|Нямеччыну]]. Працаваў на фэрме нямецкага землеўласьніка. Затым быў лягер перамешчаных асобаў. Вярнуўся на радзіму ў [[1945]] годзе.

Друкаваць свае творы Барыс Сачанка пачаў, яшчэ будучы студэнтам. У [[1956]] годзе часопіс «Маладосць» надрукаваў апавяданьне «Плынь». У сааўтарстве з [[Янка Сіпакоў|Янкам Сіпаковым]] і [[Рыгор Барадулін|Рыгорам Барадуліным]] пад псэўданімамі І. Сібарсач ці Р. Сібарсач зьмяшчалі ў «[[Вожык (1945)|Вожыку]]» вострыя і надзённыя крытычныя нататкі, артыкулы, гумарэскі, сатырычныя замалёўкі.

У [[1960]]—[[1976]] працаваў у аддзеле прозы часопісачасопісу [[Полымя (выдавецтва)|«Полымя»]], у [[1976]]—[[1986]] — сакратар праўленняпраўленьня [[Саюз пісьменьнікаў БССР|Саюзу пісьменьнікаў БССР]]. З [[1986]] — загадчык рэдакцыі перакладной замежнай літаратуры выдавецтва «[[Мастацкая літаратура (выдавецтва)|Мастацкая літаратура]]». У [[1993]]—[[1995]] гадах — галоўны рэдактар выдавецтва «Беларуская Энцыклапедыя».

Прымаў удзел у рабоце XXXV сэсіі [[Генэральная асамблея ААН|Генэральнай Асамблеі]] [[Арганізацыя Аб'яднаныхАб’яднаных НацыйНацыяў|ААН]] (1980). Сябра [[СП СССР]] (з 1960).